Bohaterowie Auschwitz recenzja

O Auschwitz sporo zostało powiedziane, a jeszcze więcej napisane. Oddaje się głos tym którzy przeżyli albo na podstawie prawdziwych wydarzeń tworzy się czarny Disneyland, który często nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Mówi się też o tych, którzy pomimo cierpienia oddali serce, by pomóc drugiej osobie. Któż z nas nie zna rotmistrza Pileckiego, ojca Maksymiliana Kolbe, czy Stanisławy Leszczyńskiej. Oddajmy głos tym, którzy z narażeniem życia w nieludzkich warunkach podali pomocną dłoń.

Wydawać się mogło, że jest to książka idealna. Każda bohater, to osobny rozdział opatrzony zdjęciami, nie brak tu chaosu, czy niepotrzebnego mieszania. I na pierwszy rzut oka jest to dobra pozycja, która w pigułce podaje fakty, daty, nazwiska, czy konkretne zdarzenia. Co więc poszło nie tak? Zacznijmy od początku.

Już podczas pierwszego rozdziału poczułam zgrzyt. Mieszanie Polityki do Auschwitz jest co najmniej nie na miejscu. Obwinianie opozycji, że nie zrobiła czegoś w kontekście obozu, jest niesmaczne, żeby nie powiedzieć obrzydliwe. A dalej jest tylko gorzej. Autorzy wielokrotnie wtrącali swoją opinię. Widać to szczególnie w rozdziale o Kolbe, który jest laurką dla jego. Nie umniejszam jego zasług, ale zmienianie kontekstu jego wypowiedzi i sugerowanie, że tak nie powiedział, jest bardzo słabe. Liczycie, że poznacie jego obozowe losy? Oj nie tędy droga. Tutaj znajdziecie tylko małą wzmiankę, bo reszta to jego posługa sprzed Auschwitz. Idźmy dalej, bo to nie koniec. Z książki dowiemy się, że pierwszą biografię nie napisała osoba z rodziny Leszczyńskiej tylko teściowa Lewandowskiego. Kobieta nie jest znana z książki, tylko ze swoich rodzinnych powiązań. Autorzy pokusili się również o niesmaczny komentarz o
Halinie Konopackiej. Co tam medale jak biust najważniejszy. Powiedzieć, że merytorycznie ta książka jest słaba, to jak powiedzieć jej najlepszy komplement. W bibliografie nie znajdziecie naukowych pozycji. No, chyba że za naukowe uznamy sportowe fakty, e dziecko, czy czasopismo gala, czy Wikipedię.

Jestem zła, zmęczona i zbulwersowana. To wstyd, że takie książki są wydawane. To ogromny policzek nie tylko dla czytelników, ale przede wszystkim dla bohaterów. Oni zasłużyli na pamięć, a nie na pisanie o nich w tak obrzydliwy sposób.