Piknik pod Wiszącą Skałą recenzja

Zanim przystąpiłam do lektury poszperałam w Internecie w poszukiwaniu informacji na temat tego tajemniczego zdarzenia. Niestety, szybko okazało się, że zdanie widniejące na okładce, mówiące o rzekomej prawdziwości fabuły można włożyć między mity.
Zastanawia mnie jedno- cóż takiego ma w sobie powieść Joan Lindsay, że pomimo faktu, iż w książce prawie nic się nie dzieje, ciężko oderwać się od lektury. Zaginięcie dziewcząt i nauczycielki następuje prawie na początku książki, potem zaś nieznaczna akcja rozwleczona jest niemal do granic. Bohaterowie snują się w te i we w tę bez większego celu czy sensu.
Niesamowite w tej książce jest jedno- atmosfera. Pisarka używając całkiem ładnego języka tworzy klimat pełen niepokoju i tajemnicy. Sama niejednokrotnie przyłapywałam się na irracjonalnej wręcz obawie, której źródła nie jestem w stanie podać. Charakterystyczne są gwałtowne zmiany nastroju- od idyllicznej sielanki do jeżącego włos na głowie lęku.
Zainteresowała mnie jedna z zaginionych dziewcząt- Miranda. Nasze spotkanie z bohaterką trwa krótko, a mimo to jej imię przewija się przez karty niemal całej powieści. Przyznaję, iż jest w tym coś intrygującego.
Chociaż książka liczy sobie jedynie niecałe 200 stron z powodzeniem i bez ujmy dla treści można by skrócić ją co najmniej o połowę. Większość książki stanowią opisy, które choć niezłe, nie wnoszą nic nowego do fabuły.
Zasadniczo książkę polecam, chociaż nie wszystkim przypadnie do gustu.