Małe zbrodnie małżeńskie recenzja

Zaczynamy lekturę i niby wszystko jest jasne. On miał wypadek. Ona przywiozła go ze szpitala do domu. Ich domu. Są małżeństwem, lecz on... tego nie pamięta. Lisa i Gilles. Tak, tak, to ich imiona. Na czym to ja skończyłam? A tak, powrót do domu. Zastanawialiście się kiedyś jak to jest opowiadać komuś o jego własnym życiu? Opisywać jego zachowania, wskazywać poszczególne cechy, w tym również wytykać wady. Mówić o jego zwyczajach, nawykach, światopoglądzie. Przywoływać wspólne wspomnienia i widzieć, jako reakcję, zdziwienie w oczach drugiej, tak w końcu bliskiej Wam osoby. "Ach, tak... Doprawdy? Ekhm..." itd itp Pytanie tylko na ile byście byli szczerzy w tym wszystkim? Czy nie kusiłoby Was dodać coś od siebie? Wykreować pewien stan, stworzyć wspomnienie lub nadać jakąś nieistniejącą cechę? Oj, Lisa miała takie zapędy. Zapytacie pewnie dlaczego? Tego już zdradzić Wam nie mogę. Powiem tylko tyle, że pamięć nie bywa wcale tak ulotna, jak by się mogło wydawać.

W tej krótkie opowiastce, ba! dramacie, nic nie jest takie jakim na pierwszy rzut oka nam się wydaje. Autor co rusz odkrywa przed nami nowe fakty i zmienia wersję zdarzeń, obracając wszystko o 180 stopni. Czytelnik jest nią przez to na wskroś pochłonięty, gdyż ledwo schlebi sobie w duchu, że już wszystko wie, bach! dostaje po głowie kolejną odsłoną poznanej przed chwilą historii. Od tego wszystkiego zakręcić się może nieźle w głowie, gdyż im bliżej końca, tym szybszy galop autor nam serwuje. Można by mu zarzucić, że za dużo już tego. "Nie no, to już przesada!" - kolokwialnie zakrzyknie niejeden/na z Was podczas lektury. Jednak zaprzeczyć się nie da, że w napięciu jesteśmy trzymani do samego końca, tak że nie sposób się od tej lektury oderwać. Schmitt czaruje nas słowem, a jego pióro ma w sobie to nieuchwytne "coś" potrafiące pochłonąć i przekabacić na swoją stronę niemalże każdego czytelnika. Z resztą, co ja się będę tutaj więcej rozwodzić - polecam przekonać się na własnej skórze!