Wilkołak recenzja

I stało się. Dobrnełam do końca. Uff, ależ to była męka. Już sam pocztątek powinien był dać do myślenia, że tu nie zdarzy się nic dobrego. Od pierwszych zdań moja intuicja wyła wniebogłosy : Nie czytaj! Zamknij oczy! Uciekaj! Ale nie. Głupi, ośli upór kazal mi dalej przewracać strony z nadzieją, że przecież nie może być az tak źle. No, to mam za swoje. Wilkołak to nie jest dobra książka. Po pierwsze zniesmaczyła mnie infantylność zwrotów akcji. Coś się komuś zdawało, że widział, coś zamajaczyło w tłumie, więc hej ho, chodźmy na cmentarz i rozkopmy grób! I wtedy zobaczymy, kto ma przywidzenia. Grób rozbebeszony, mamy szczątki, ale nie umiemy z nic wywynioskować? Hej ho, porwijmy sobie patologa, to nam wszystko ładnie wyjaśni. Proste, nie? Swietny pomysł, prosto z fantazji trzynastolatka, który się naczytał za dużo Kinga do poduszki. Albo ten kulminacyjny moment, kiedy detektyw z prokuratorem jadą do rodziców zmarłej dziewczyny i ten pierwszy zakrada się z powrotem by po kryjomu postawić klocka. Żeby nie zakłócać żałobnego nastroju domowników, wspaniałomyślnie postanawia nie spuszczać po sobie wody i do końca rozdziału ma wyrzuty sumienia z tego powodu. Urocze, czyż nie? A to dopiero początek.
Kolejnym elementem, z ktorym nie mogłam sobie poradzić są ramy czasowe. Wilkołak jest kontynuacją trylogii gliwickiej, której akcja rozgrywa się około 2015 roku. Potem mamy Zombie i niedoszłą narzeczoną Kamilę, która jest w końcówce ciąży i Wolskiego, który jest w depresji po stracie Igi od lat dziesięciu. W Wilkolaku mamy wzmiankę o protestach kobiet, które miały miejsce w roku zeszłym, Kamila urodziła w końcu po czeroletniej ciąży i Iga zagineła cztery lata temu. Nie ogarniam tej chronologii.
Całości dopełniają tekturowi bohaterzy ze swoimi wydumanymi problemami i drewniane dialogi. Teksty typu: ‘ ała, tylko nie w szczepionke’, które modne były trzydzieści lat temu. Może to miała być manifestajca pro obywatelskiej postawy szczepcie się, jako i ja się zaszczepiłem. Nie wiem i nie chcę wiedzeć. Generalnie lektura Wilkołaka pozostawiła po sobie mocne zażenowanie i głebokie poczucie straty czasu. Dobrze, że Legimi oszczędziło mi również straty pieniędzy. Ale i tak czuję się oszukana. Miało być tak pięknie, a wyszło jak wyszło. Po latach znajmości z twórczością pana Chmielarza przyszedł moment na rozstanie. Unfollow panie Chmielarz.
Ps. Żeby nie było, że zupełnie nic mi się nie podoba. Okładka jest bardzo fajna. Przyciąga oko i może dobrze wyglądać na półce. Byle nie otwierać.