Ariana. W objęciach wroga recenzja

Ariana Núñez z pewnością nie tak wyobrażała sobie dorosłość. Przecież nikt nie oczekuje, że w wieku dwudziestu lat zostanie najzwyczajniej w świecie oddany we władanie gangsterów. I to przez własnego ojca. Ariana prosto z rodzinnego domu trafia w sam środek mafijnych rozgrywek, a przy okazji staje się przyczyną zaognienia konfliktu między dwiema potężnymi rodzinami… Czy uda jej się odzyskać wolność? Czy ratunek przyjdzie na czas? Domenico Cavillo nie jest człowiekiem skłonnym do okazywania litości. Litość w jego świecie oznacza słabość. A o Domenicu można powiedzieć wiele, lecz z pewnością nie to, że jest słaby. Nie bez powodu nosi przezwisko „Zero”, oznaczające liczbę ludzi, którzy przeżyli jego gniew. Tak, niewątpliwie ten człowiek, syn mafijnego bossa, drugi po ojcu w gangsterskiej hierarchii, potrafi być bezwzględny dla tych, którzy stają mu na drodze. Jednak nawet on czuje wewnętrzny opór, kiedy ojciec każe mu oddać niewinną dziewczynę w ręce Césara Barrigi. Groźnego bandziora, a przy tym odwiecznego wroga rodziny Cavillo…
.
Za egzemplarz dziękuję @editiored i @riva_scott_autorka oraz za możliwość jej przeczytania. Z autorką mam styczność pierwszy raz, chociaż parę jej pozycji mam na półce, ale wstyd przyznać jeszcze nie przeczytane. No ale cóż zawsze musi być ten pierwszy raz. Mamy tu dwóch głównych bohaterów Arianę, która jest młodą kobietą. Uczy się i pomaga rodzicom w prowadzeniu piekarni. Żyje sobie z dnia na dzień nie zdając sobie sprawy, że jej ojciec posunie się do tego, by oddać ją za swoje długi rodzinie Cavillo. Ci z kolei, chcą przekazać ją dalej w ramach pokoju/rozejmu z innym przestępcą. Z drugiej strony mam Domenico Cavillo, syna mafijnego bosa. Jest bezwzględny, zimny, okrutny i nie zna słowa litość. Gdy tylko widzi Arianę coś w nim pęka i zaczyna mu zależeć. I tu zakończę opowiadać, ponieważ sami musicie sięgnąć po nią, by przekonać się co będzie dalej. Książka nie jest długa bo ma 230 stron i czyta się ją szybko. Rozdziały są pisane z dwóch perspektyw Ariany i Domenico, także wiemy co czują, jakie są ich myśli i kolejne kroki, które chcą zrobić. Nie ukrywam, że troszkę się pośmiałam z Ariany i jej tekstów. Jest strasznie pewna siebie i pomimo tego, że boi się w środku na zewnątrz skrywa twardzielkę. Innym bohaterom też nic nie brakowało. Z przyjemnością poczytałabym trochę o Nino, kuzynie Domenico. Ten to musi być niezły gagatek i w sumie ma takie samo poczucie humoru jak Ariana, więc myślę, że gdyby powstała o nim książka, też by mi się podobała. Akcja jest szybka i dzieje się od cholery. Styl autorki strasznie przypadł mi do gustu i z przyjemnością sięgnę po jej inne pozycje. Zakończenie jest zaskakujące i zapowiada drugi tom, którego nie mogę się doczekać. Czekam na dalsze losy bohaterów, ponieważ zapowiedź tomu drugiego jest tak intrygujące, że chyba nie wysiedzę w miejscu.