Niebezpieczna propozycja recenzja

„Niebezpieczna propozycja” to niedawna premiera od Wydawnictwa Filia, która zwróciła moją uwagę ze względu na dość tajemniczy opis. Poznajemy w nim czworo głównych bohaterów. Pilota, którego czeka „ostatnia” podróż, Konstancję, która wyczuwa zapach śmierci, Stew – stewardessę oraz Markiza - dziedzica rodu di Sant’Angelo

Niestety, ten ostatni nie wzbudził mojej sympatii i nawet trochę mnie denerwował. Jest to typowy bogaty macho z niekończącą się liczbą zer na koncie. Osobiście, po prostu nie lubię takich postaci, wydają mi się trochę oklepane? Tandetne? Trudno mi to nawet nazwać. Natomiast postać Markiza nie zaburzyła mi całkowitego odbioru książki.

Z kolei Stew bardzo mnie irytowała swoim bezmyślnym zachowaniem na początku, natomiast wraz z rozwojem fabuły wszystko się wyjaśniło i moja irytacja zniknęła.

„Niebezpieczna propozycja” jest kolejną książką w tym miesiącu, którą przeczytałam na raz. Tak się w nią wciągnęłam, że nie mogłam jej odłożyć. Czy chodzę przez to niewyspana? Tak. Czy było warto? Zdecydowanie.

Nigdy wcześniej nie czytałam żadnej pozycji tego autora, ale z opinii wynika, że jest to książka, która całkowicie odbiega od jego stylu. Okładka może sugerować erotyk i faktycznie jest w niej kilka scen erotycznych, natomiast zupełnie nie jest to centrum całej fabuły. Książka porusza bardzo trudne tematy, takie jak choroba, wybór między życiem i śmiercią oraz dylematy z tym związane. Zdecydowanie jest to książka, która na długo zostanie w mojej głowie.

Narracja jest prowadzona z dwóch perspektyw, co akurat tutaj świetnie się sprawdziło. Pozornie oboje bohaterów nie ma ze sobą za wiele wspólnego, na początku nawet trochę mnie to denerwowało, ale pod koniec wszystko łączy się w spójną całość.

Książka jest spójna, narracja dopięta na ostatni guzik, historia poruszająca. Mnie się ta książka po prostu podobała. Czuję jakbym otrzymała gotowy produkt, dopracowany w najmniejszym szczególe. W zasadzie poza lekką irytacją Markizem i Stew, nie mam się tutaj do czego przyczepić.

Po tej lekturze jestem pewna, że sięgnę po inne pozycje spod pióra Pana Maxa Czornyja, chociażby ze względu na styl narracji i dopracowywanie najmniejszych szczegółów.