Dom numer pięć recenzja

Piotrek ma dwanaście lat i prawie nie widzi, gdyż od dziecka systematycznie pogłębia się jego wada wzroku. Z tego powodu spotyka się z wyśmiewaniem i obrażaniem w szkole. Jego największym dręczycielem jest Eryk, który nie przepuści żadnej okazji, aby z niego pożartować. Pewnego dnia, kiedy Eryk zabiera Piotrkowi jego okulary, trafiają na opuszczone działki, gdzie odnajdują tajemniczy dom z numerem pięć. Po wejściu do niego role się odwracają – to Eryk jest prawie niewidomym chłopcem a Piotrek ma doskonały wzrok. Czy Piotrek wykorzysta tę sytuację, aby zemścić się na Eryku? Jakie przygody czekają ich w zupełnie innym świecie?

To już kolejna pozycja pani Justyny, z którą miałam okazję się zapoznać. Razem z moimi uczniami pokochaliśmy przygody niezwykłych skarpetek, dlatego z wielkim entuzjazmem sięgnęłam również po najnowszą jej książkę. Już sama okładka bardzo przyciąga wzrok, a jej opis tylko potęguje zainteresowanie.

To była piękna i wzruszająca historia. Autorka zawarła w niej bardzo ważne przesłanie. Każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Nawet młodsze dzieci w zupełności poradzą sobie z jej treścią, gdyż jest napisana bardzo prostym i przystępnym językiem. Jednak najważniejsze, że zmusza do refleksji i zastanowienia się nad swoim postępowaniem.

Obrażanie, szykanowanie, wyśmiewanie i ubliżanie to jedne z najpopularniejszych form przemocy stosowanych w szkołach. Zazwyczaj ofiarami padają osoby najsłabsze, w których obronie nikt nie staje, i które nie mogą na nikogo liczyć.

Przygoda ukazana w tej opowieści pokazuje również, że czasami role mogą się odwrócić i nigdy nie wiemy, na kim przyjdzie nam polegać, dlatego nie warto traktować innych tak, jak sami nie chcielibyśmy być traktowani. A poza tym jest po prostu fascynującą i wciągającą przygodą, której zakończenia jesteśmy bardzo ciekawi.

Samo zakończenie natomiast to było wielkie zaskoczenie, zupełnie się nie spodziewałam, że autorka obierze właśnie taki kierunek. Śmiało mogę napisać, że nie żałuję ani jednej chwili, którą spędziłam przy tej lekturze.

Uważam, że jest to pozycja, którą możemy poczytać z dziećmi, którą mogą przeczytać same dzieci, ale również taką, po którą chętnie sami sięgniemy. Historia w niej zawarta może być wstępem do rozmów wychowawczych, nie tylko wtedy, kiedy zmagamy się z wyżej wymienionymi problemami.