Hopeless recenzja

Mam ogromny problem z tą książką. Bardzo, naprawdę bardzo chciałam przeczytać w końcu romans, który mnie wciągnie na tyle, że przeczytam go do końca z chęcią, a nie z przymusu. Dzięki Hopeless, upewniłam się tylko w tym, że romanse nie są dla mnie, bo są zwyczajnie infantylne. Infantylne to pewnie też za lekkie słowo jak na tę pozycję. Do połowy książki czytałam jak zaczarowana, naprawdę z ciekawością, ale w drugiej połowie? Wręcz rzygałam tą wszechobecną miłością. Miłość i uczucia są spoko, no ale nie na każdej kartce, na pół strony i przede wszystkim nie przez całą książkę. No ludzie. Serio ktoś to czyta nałogowo? Nie wierzę.

Tutaj mamy historię nastolatków, czyli Holder po uszy zakochany w Sky, a ona w nim. Szczerze mówiąc, wiek bohaterów wcale nie pomógł mi w zrozumieniu romansów.

Sky to dziewczyna która nie rozumie dlaczego w relacjach z chłopakami jest tak oschła, niczego nie czuje, i wtedy pojawia się on. Szkolny łobuz który wraca po rocznej przerwie do miasta i rozbudza w dziewczynie te skrywane głęboko emocje. Z jednej strony to chłopak idealny, bo zna i rozumie Sky chyba lepiej niż ona siebie, jakby się znali całe życie, albo...w poprzednim życiu. Z drugiej jednak strony, to chłopak którego ciężko jest rozgryźć, jakby sam skrywał ogromną tajemnicę. I skrywa, bo o to właśnie chodzi w tej książce. Tylko czy ta tajemnica powinna wyjść na światło dzienne? I czy dotyczy tylko samego Holdera? Książka od połowy nabiera szybszego tępa, za szybkiego jak dla mnie, bo dzieje się za dużo, po chwili czytania mamy już koniec książki, gdzie w pierwszej połowie wręcz ciągnie się jak flaki z olejem, głównie przez te opisy miłości i czułości. W moim odczucie za dużo, za mocno i za często. Jednak historia na książkę jest bardzo dobra, można by ją trochę rozbudować i połowę infantylnych opisów usunąć. Ogólnie jednak pomysł do mnie bardzo trafia. Mam nadzieję, że w kontynuacji Hopeless, będzie wszystkiego trochę mniej, bo teraz nie mam ochoty by sięgnąć po jej kolejne części.

W skali 1-10, dla mnie 4.