Bezduszni. Zapomniana zagłada chorych recenzja

O czasach wojny wiele już zostało powiedziane i napisane. Ofiary dzielą się swoim bólem, cierpieniem, doświadczeniem i przeżytymi momentami. Robią to czasem w sposób niechętny, skrywając obrazy głęboko w sercu, tak by nigdy nie ujrzały światła dziennego. Odcinają grubą kreską, to co było. Z każdym rokiem rana coraz bardziej zabliźnia się, powodując w miarę normalne życie. Niestety, nie każdemu była dana wolność i cieszenie się początkiem nowej, lepszej ery.

" Bezduszni" to reportaż, na który bardzo czekałam i który bardzo chciałam przeczytać. Wiedziałam, że jest to lektura, na którą potrzebuje czasu i odpowiedniej przestrzeni. Potrzeba przeczytania musiała dojrzeć, wykiełkować, aż w końcu przyszedł czas, by zmierzyć się nie tyle, ile z lekturą, ale przede wszystkim z historiami w niej zawartymi.

Muszę przyznać, że autorka wykonała ogrom reporterskiej pracy. Choć wszyscy mówili, że się nie uda, ona cały czas przystawała, że temat jest ważny i ofiarom należy się przywrócenie pamięci. Odkryła nieznane dokumenty, ustaliła wstrząsające szczegóły procedur medycznych, tym samym przywracając istnienie tej nieopisanej wcześniej zagłady. Na przykładzie trzech miejsc: dziecięcego szpitala w Lublińcu, placówki medycznej w Gostyninie i domu opieki w Śremie opisała wszystkie grupy ofiar, które według nazistowskiej myśli, były nic nie warte, życie, które nie było tego życia warte.

Każde zdanie, każdy akapit wywołuje ogrom wewnętrznego cierpienia. To taka pozycja, która rozrywa serce i pozostawia je pełne pytań, łez i poczucia bezradności. Historie zawarte w książce na długo zapadają w pamięć, wywołując poruszenie. Szczególnie ostatnia zamieszczona rozmowa sprawiła, że zrozumiałam, co to znaczy bycie niepotrzebnym i jak bardzo możemy trzymać sekrety nie tyle, ile w głowie, ale przede wszystkim na duszy.

"Bezduszni" to pozycja wybitna, którą każdy powinien przeczytać. Rozdziera serce, wywołuje sporo refleksji i przywraca pamięć tym, którzy byli pacjentami ośrodków medycznych. To nie jest historia o przywracaniu godności, bo godności oni nigdy nie tracili. Godność utracili oprawcy, których nigdy nie dosięgła ręka sprawiedliwości.