Sundial recenzja

Rob ma piękny dom, bogatego męża i dwie córeczki. Wyglądają razem na szczęśliwą rodzinę. Jeśli jakiś thriller zaczyna się w ten sposób, wiadomo, że nic nie będzie tak piękne jak się wydaje. Jednak w przypadku książek Catriony Ward nic nie jest oczywiste ani przewidywalne.

Rob wychowywała się w dziwnym domu na pustyni, otoczonym psimi wybiegami i laboratoriami, w towarzystwie toksycznych osób. Jej przeszłość naznaczona jest bólem i niepewnością. Brak jej pewności siebie, nie zawsze umie odnaleźć się w towarzystwie Przez to trudno jej poradzić sobie w dorosłym życiu i za męża wybrała sobie tyrana, ale czy na pewno dlatego?
Siostra Rob, Jack chciała zawsze się nią opiekować ochronić ją, ale czy na pewno chciała jej dobra? Uczyła Rób świata, opowiadała o wspólnej przeszłości, której siostra nie pamiętała. Ile z tych rzeczy wydarzyło się naprawdę, a ile było rojeniami dziwnego umysłu Jack?
Macocha Rob gromadziła nieszczęśliwe psy żeby je leczyć, czy na pewno chciała ich dobra?
A skąd biorą się duchy nawiedzające bohaterki tej powieści?
I w końcu co się dzieje z Calie- starszą córką Rob? Czemu zbiera kości i z kim ciągle rozmawia? Czy to dojrzewanie sprawia, że jest tak bojowa i niedostępna, czy coś z nią jest "nie tak"?

Znaki zapytania mnożą się i wzbudzają poczucie niepewności i zagrożenia na każdej stronie. Dawno już nie czytałam lektury, tak hipnotyzującej, nieoczywistej, wzbudzającej niepokój i frapującej. Dodatkowy plus za umiejętne połączenie thrillera psychologicznego z elementami grozy. Uwielbiam ten brak poczucia pewności, czy to chora wybujała wyobraźnia bohatera płata mu figle, czy jednak autorka thrillera postanowiła to klinicznie realnego świata dopuścić duchy zgnębionych istot.

Już w "Ostatnim domu na zapomnianej ulicy" Catriona Ward udowodniła, że potrafi wodzić czytelnika za nos i wzbudzać niepokój, a pisząc "Sundial" tylko to potwierdziła i udowodniła swój kunszt pisarski. Na uwagę zasługuje też doskonałe tłumaczenie- żadnych błędów, czyta się doskonale no i piękne eleganckie wydanie. Złoty kojot na okładce wzbudza ciekawość, ale blurb nie zdradza za dużo i nie psuje niespodzianek skrywanych na kartach powieści.