Sundial

Początek jak w zwykłej historii. Nic specjalnego.
Kiedy ta zwykła historia się rozkręciła, musiałam ją skończyć, nie byłam w stanie jej odłożyć.
"Sundial" wpisuje się u mnie w rewelacyjnie obmyślone opowieści, takie, które wyróżnia pomysł. Takie właśnie lubię najbardziej. Takie, których się nie spodziewałam. I takie, które mnie zaskakują.
Na pewno przeczytam inne książki Catriony Ward, widzę, że jest przynajmniej jedna.

Książki Catriony Ward przeznaczone są dla czytelników lubujących się w lekturach oryginalnych, nieszablonowych i wymykających się ramom gatunkowym. „Sundial”, drugi tytuł autorki dostępny w Polsce, wydany został w dwóch wariantach okładkowych (twarda i miękka oprawa ze skrzydełkami), która już wizualnie intryguje – ładne kolory, złocenia, które sprawiają, że o każdej porze doby książka wygląda inaczej… A to dopiero początek. Historia w niej zawarta z początku wręcz mrozi krew w żyłach – jest tak niepokojąca, duszna i mroczna. Później nastrój się zmienia, wraz z miejscem zdarzeń. Razem z bohaterami docieramy na pustynię Mojave, do tytułowego Sundial, miejsca, w którym Rob się wychowała. Tu niepokój zmienia swój stan – jest spokojniej, bliżej mu historii obyczajowej niż grozy, a jednak tajemnica i niewiadoma nadal trzymają czytelnika w garści. Powoli odkrywamy powody dziwnych zdarzeń i zachowań, a sama historia jest osnuta tematem istoty zła, genu zła i prób nad nim zapanowania. Mimo, że gatunkowo książka skategoryzowana jest jako thriller (są do tego podstawy, jak choćby zagadnienia psychologiczne w niej poruszane czy świetne kreacje postaci), to jednak łączy w sobie dużo więcej, a klimat z pogranicza jawy i snu dodaje jej czegoś nieuchwytnego, wymykającego się schematom. I dla takich czytelników jest to książka – niebojących się sięgania po nieznane. Polecam!

Trzyma w napięciu do samego końca. Toksyczne relacje między członkami rodziny rzutują na zachowanie dzieci. A może to nie tak? Może wychowanie i charakter nie mają żadnego znaczenia? Co jeśli bycie złym lub dobrym jest zapisane w naszym DNA?
Pełna przemocy, bólu i szukania ledwie zadowalających rozwiązań.
Kto skrzywdził kogo przestaje mieć znaczenie kiedy twojemu dziecku grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. A może to właśnie dziecka należy się bać?

Catriona Ward znowu to zrobiła 😊 Cokolwiek obecnie czytacie - odłóżcie wasze lektury i łapcie "Sundial"!

Zaczynam nieco żartobliwie ale Ward naprawdę zaplanowała mój weekend 😉 - nowa historia spod jej pióra całkowicie mnie pochłonęła. Autorka ma niesamowity dar tworzenia opowieści o pokręconych, niepokojących i zdumiewających miejscach, a w zasadzie - domach. Już "Ostatni dom na zapomnianej ulicy" zrobił na mnie ogromne wrażenie. Tutaj jest równie intensywnie, od pierwszych stron czuć rozlewający się w przestrzeni ciemny strumień mrocznej tajemnicy. Z biegiem wydarzeń atmosfera zagrożenia i strachu napina się do granic możliwości.

Rob wraz z mężem i dwójką dzieci mieszka w pięknym, urządzonym przez siebie starannie domu - wszystko idealnie wręcz dopasowane, niemal wszystko - bowiem małżonek od początku okazuje się być zdradliwym, terroryzującym kobietę psychopatą. Niemniej to nie on jest- przynajmniej w tej chwili - największym problemem Rob. Bohaterka obawia się o swoją najstarszą córkę, Callie, która kolekcjonuje kości i szepcze do wyimaginowanych przyjaciół. Kobieta dostrzega w dziewczynie odbicie przeszłości, od której uciekła. I boi się o bezpieczeństwo drugiej córki, Annie.

Matka postanawia zabrać Callie do domu swojego dzieciństwa, do Sundial, położonego głęboko na pustyni Mojave. To tutaj, pośród piasków i rodzinnych grobów, wszystko się zaczęło, w tym miejscu bohaterka będzie musiała z...

Zawsze miałam wrażenie, że szukam w książkach czegoś oryginalnego, co pozwoli mi zapamiętać ten a nie inny tytuł na dłużej, ale to chyba wcale nie tak, o czym po raz kolejny przekonuję się przy powieści Catriony Ward. Ta autorka z pewnością nie powiela schematów, mimo to wcale jej twórczość nie przemawia do mnie tak, jak mogłabym tego oczekiwać. Myślę, że wynika to z tego, że jej fabuły są tak bardzo inne, że nie sposób w nich znaleźć znajomych elementów, których można by się uchwycić przy ekstremalnych zwrotach akcji. Ja chyba jednak podczas jazdy bez trzymanki wolę mieć zapięty pas bezpieczeństwa niż całkowicie iść na żywioł.
"Sundial" to thriller psychologiczny, który wpisuje się w ramy gatunku bardziej niż "Ostatni dom na zapomnianej ulicy". Trudno uniknąć porównań, bo pierwszą książką Catriona Ward nastawiła już czytelnika na kierunek, w jakim będzie tworzyć, przynajmniej teoretycznie tak mogło się wydawać. Myślę, że gdybym to "Sundial" czytała jako pierwszy, to nie szukałabym drugiego ani trzeciego dna i bardziej doceniła fabułę bez ukrytych znaczeń. Mimo wszystko tym razem nie przewracałam stron na siłę, naprawdę się wciągnęłam w akcję, przynajmniej do czasu.
Z reguły to, że powieść jest brutalna, traktuję jako jej atut, ale są takie rodzaje okrucieństwa, którego nie jestem w stanie znieść. W "Sundialu" się tego zupełnie nie spodziewałam i przez to uderzyło to we mnie podwójnie. Cały wątek zbudowany wokół tego obrzydliwego procederu był dla mnie nie tylko ...

Hejka! 😉

Dziś pogoda znów jest bardziej jesienna niż zimowa, więc ja pozwolę sobie wrócić na chwile do jesiennego klimatu. 😁 Natomiast do Was mam pytanie, jaka była najbardziej przerażająca książka, którą czytałaś/eś i polecasz? 🤔
**
**
**
„Gdy coś Ci zagraża, możesz zrobić trzy rzeczy: uciekać, walczyć albo spróbować się z tym czymś zaprzyjaźnić”.

Dziś drogi czytelniku zabiorę cię do świata, w którym króluje pustynia, rodzinne tajemnice, a także przerażające sytuacje… Jesteś gotowy na tę wyprawę? 🤔

Niestety z przykrością muszę stwierdzić, że mimo zachwytów innych powieść pod tytułem „Sundial” nie przypadła mi do gustu. 🤷🏽‍♀️ Dopiero 100 stron przed końcem fabuła mnie wciągnęła, a to dla mnie osobiście zdecydowanie za mało, żeby chociażby nazwać tę lekturę dobrą. 🙈

Zacznę może od tego, iż od samego początku historia tutaj opisana była dla mnie co najmniej dziwna. Cały czas miałam wrażenie, że czytam jakiś niezrozumiały bełkot i z każdą kolejną stroną było coraz gorzej. 🤭 Dodatkowo niektóre opisy wręcz mnie odstraszały i powodowały wstręt czy obrzydzenie. Wielokrotnie miałam ochotę odłożyć tę książkę. Tak z innej beczki to tego odkładania muszę się nauczyć.

Co do bohaterów to byli dla mnie dziwni, nijacy i jacyś tacy upiorni, nie mówiąc już nawet o ich toksycznej relacji, która niemalże wylewała się z tej książki. No i ta wszechogarniająca pustynia. Było w niej coś niepokojącego, lecz myślę, iż ta lektura po pro...

Doświadczenie z pierwszą powieścią Catriony Ward było na tyle wyjątkowe, iż potrzebowałam odpowiedniej chwili, by zasiąść do lektury "Sundial". To jedna z tych książek, które wymagają sporo czasu i uważności.

Atmosfera jest tu gęsta od dławiących gardło emocji: małżonkowie przepełnieni nienawiścią i dzieci, jako karta przetargowa. Wszystko to, jest bardzo niepokojące. Nie wiem, co myśleć o postępowaniu bohaterów, budzą we mnie mnóstwo negatywnych odczuć. Królują tu kłamstwa i gra pozorów.

Rob jest przede wszystkim matką dwóch niezwykłych, wymagających uwagi córek, zdradzaną żoną oraz wspaniałą nauczycielką. Pisane do szuflady powieści traktuje jako swoistą terapię, gdzie może dać upust kłębiącym się w niej uczuciom. Jej wspomnienia przygniatają mnie swym ciężarem.

Perspektywa Callie jest niezwykle fascynująca, dziewczynka od lat interesuje się śmiercią i gdy w ramach doświadczenia próbuje otruć swą młodszą siostrę, przelewa to czarę goryczy. Matka postanawia wyruszyć z nią na wyprawę w swoje rodzinne strony na pustynię Mojave. Dar Callie jest jednocześnie jej przekleństwem. Identyczny miała jej matka.

Jest to na pewno dość oryginalna opowieść, która momentami mocno ingerowała w strefę mojego komfortu. Inna, dziwna, intrygująca, ale też trudna, nużąca, niejednoznaczna. I cholernie przygnębiająca.

Były chwile, że czułam się zwyczajnie przytłoczona masą negatywnych emocji oraz tym, jak niewiele w zasadzie rozumiem. Prawda okazała...

Znacie twórczość Catriony Ward?❤️

[ współpraca reklamowa z @czwartastronakryminalu ]

W ubiegłym roku towarzyszył mi "Ostatni dom na zapomnianej ulicy", w tym, gdy tylko usłyszałam o premierze SUNDIAL - już wiedziałam, że ta książka zagości na moim tegorocznym tbr!❤️

Autorka po raz kolejny raz sprawiła, że nie byłam pewna nawet własnego imienia. Pogmatwana, lecz wciąż logicznie poprowadzona akcja to chyba znak rozpoznawczy Catriony Ward. Potrafi w taki sposób zabawić się naszym umysłem, że to, co bezdyskusyjnie braliśmy za pewnik jednym zdaniem potrafi zburzyć, a my jeszcze przyznamy jej rację. W całość wplotła też wątek zwierzęcy, który chwilami był nawet bolesny, ale po zakończeniu książki okazało się, że przede wszystkim był bardzo potrzebny...😓

SUNDIAL raczej nie znajdzie się w ścisłej topce tego roku, ale tylko dlatego, że czytelniczo było to dla mnie świetne 11 miesięcy. I chociaż ta historia niesamowicie mnie wciągnęła, to żałuję, że nie mogę umieścić jej w swoim rankingu chociaż trochę wyżej. Mogę Wam jednak obiecać, że jeśli zdecydujecie się przeczytać SUNDIAL, to w pakiecie z książką dostaniecie ogrom najróżniejszych emocji, które będą Wam towarzyszyć w trakcie czytania. Pustynia Was porwie, sprawi, że zagubicie się we własnych domysłach, a próbując uciec - wciągnie Was jeszcze bardziej 🔥

Po lekturze wcześniejszej książki autorki, czułam, że to znów może być strzał w dziesiątkę.
Jak było?

Autorka jak zwykle pieści zmysły świetnym stylem, fabułą i postaciami. Potrafi zaskoczyć i przyciągnąć uwagę czytelnika. Jednak mimo wszystkich zalet tej książki zabrakło między nami chemii.
Początek był emocjonujący, po nim przyszło znurzenie a na końcu zaskoczenie i zaciekawienie. Jednak finisz nie zrekompensował mi wcześniejszej niechęci.
Dlaczego zabrakło chemii? Kompletnie nie wiem, może to nie ten moment? Może ten upał robi mnie kapryśną? Nie potrafię tego wyjaśnić.
Miałam w ręku książkę z pakietem wszystkiego co tworzy bestseller a jednak nie było nim dla mnie.

Tym bardziej jestem ciekawa Waszych opinii.
Mam tylko nadzieję, że nie weszłam w moment czytelniczego wypalenia i nie potrzeba mi książkowego detoksu 🤷 wierzę, że to temperatury robią mi z mózgu sieczkę.

Ps. Dodam, że okładka jest bajeczna

Rob chciała zwyczajnego życia: mąż, dzieci, dom - to były jej marzenia. Życie napisało jednak inny scenariusz.

Po genialnym „Ostatnim domu na zapomnianej ulicy” napaliłam się na ten tytuł jak szczerbaty na suchary. I co? I pstro! Nie wyszło.

Plusem tej książki jest język. Autorka potrafi słowami budować klimat niepokoju. Jednak liczba dziur logicznych w tej powieści mnie pokonała.

Nie będę spoilerować, bo ta książka się może spodobać. Nie każdy szuka realizmu. Ja się jednak nastawiłam na thriller, a nie traktat o niemożliwym i nie pykło po prostu. Czytałam i nadziwić się nie mogłam, co tam się wyprawiało. Potem opowiedziałam chłopu tę historię i czym dłużej opowiadałam, tym bardziej bezsensowna mi się wydawała, a absurdalne sceny aż bolały.

Jestem na nie. Bywa i tak. Okładka za to zachwyca i jako sroka okładkowa chcę ją mieć na półce.

“Dzieci to lustra odbijające wszystko, co im się przytrafia. Dlatego trzeba je otaczać dobrem”.

Tajemnicza, dziwna, mroczna, nieodgadniona. Tak można określić “Sundial”. Po raz kolejny Catriona Ward wprowadziła mnie do świata pogmatwanego, przesyconego złem, mrokiem i zagadkowością. Nic nie jest tu oczywiste, nic nie jest prawdziwe. Nic nie jest tylko dobre lub złe.

Na początku poznajemy z pozoru zwykłą rodzinę, jednak ich relacje od razu wydają się trochę dziwne. Skłócone małżeństwo, pełne żalu i wzajemnych pretensji. Siostry kochające się i dokuczające sobie na zmianę. Pod pozorem normalności skrywa się mrok, przewiny z przeszłości i długo chronione tajemnice. Rob zrobi wszystko by córki nie podzieliły jej losu. Ale czy da się uniknąć tego, co mamy we krwi?

Styl i pomysłowość autorki chwyta od pierwszych stron. “Sundial” czyta się z zaciekawieniem i lekkim niezrozumieniem o co do końca we wszystkim chodzi. Catriona Ward plącze wątki, czasy i postaci, nie boi się wyjść poza schemat i trochę zdegustować, skołować i zakręcić czytelnika. Tym razem nie czułam jednak niepokoju czy strachu, raczej dominowało zaciekawienie i zdziwienie. Wszechogarniająca dziwność i zło chwyciło mnie w swoje szpony i do samego końca nie wiedziałam co myśleć o tej książce. Podobała mi się, to na pewno. Środek był dosyć mocno spokojny i nie czułam tam zbyt dużych emocji, raczej pytanie: dokąd to wszystko zmierza.

Po raz kolejny duż...

„ Sundial ” to ogromny zegar, w którym rozgrywają się historie ludzkich istnień. ”

Otwierając drzwi do Sundial, trafiłam jakby w inny wymiar. Mroczny, gęsty, oplatający z każdej strony swoimi mackami, duszny. Przekraczając jego próg, miałam wrażenie, że to miejsce mnie do siebie przyzywa, chce, abym poznała jego historię. Sundial budzi we mnie ekscytację, ale również nieco przeraża i niepokoi. I niezmiernie to uczucie mi się podoba.

Matka i córka. Rob i Callie. Krew z krwi. Otacza je głodna pustynia. Wiatr. Kamienny ogród. Jak tu jest strasznie. Mama uderza o skały i spada w dół. Zastanawiam się, czy ją zabiłam.
„ - Mamusiu, wróć. ”

Podróż na pustynię Mojave, gdzie znajduje się Sundial, to tak naprawdę podróż do przeszłości. W jej czeluści Rob, musi stawić czoło demonom i córce Callie, w której czycha mrok. Bo Sundial to dom, w którym wspomnienia kłębią się w murach, drgają w upalnym, nasączonym tajemnicą, pustynnym powietrzu i nie dają spokoju. A duchy nie spią...Wchodzą przez ściany...Są tuż obok...

Miałam nieodparte wrażenie, że ten thriller gdzieś między słowami, w pewien metaforyczny i dość dziwny sposób ukazuje obraz toksycznej relacji rodzinnej. Przemyca w swoim nieoczywistym, ale jakże nowoczesnym stylu prawdę o tym, jak trudno jest uporać się z tym, co z jednej strony przeminęło, a z drugiej nigdy tak naprawdę nie dało możliwości spokojnie żyć. Wszystko zaczęło się w Sundial i tutaj, w Sundial musi się zakończyć. Tylko, cz...

Do książek wokół których jest głośno podchodzę z pewną dozą ostrożności.

Tak było i w przypadku tego tytułu, Catriona Ward zachwyciła mnie swoją poprzednią książką, a więc miałam, co do "SUNDIAL" spore oczekiwania, czy te oczekiwania zostały spełnione? I to jak! Jak dla mnie autorka stworzyła naprawdę niebanalną historię od której nie mogłam się uwolnić nawet po jej zakończeniu.

Mroczna, tajemnicza i trochę pokręcona historia życia Rob, która, odcięła się od rodziny, by zacząć nowe życie. Jednak jak się okazało "nie można uciec przed tym, co ma się we krwi..."

W tej opowieści nic nie jest oczywiste, przeszłość łączy się z teraźniejszością, nie dając o sobie zapomnieć. Duszny klimat pustyni otacza nas podczas lektury nie dając chwili wytchnienia. To tam właśnie poznajemy ciemne zakamarki dusz bohaterów i ich głęboko skrywane sekrety.

Do końca nie wiemy, kto jest tak naprawdę tym złym, autorka umiejętnie wodzi nas za nos. Mnie zwiodła i to nie jeden raz! Zamykając ostatnią stronę otworzyłam usta z zaskoczenia i szepnęłam sama do siebie "niemożliwe"...

Nieszablonowa, nietuzinkowa i dziwna - taka była ta książka, ale powiedzieć, że była świetna to jak nic nie powiedzieć!

Dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona Kryminału za egzemplarz do recenzji.

Dziwna
Pokręcona
Oryginalna

Przygotujcie się na porządne pranie mózgu. Uraczyłam się ta historią i najadłam niczym obfitym posiłkiem, ta solidna dawka thrillera wciąż krąży w moich żyłach.

Cudzołóstwo, psie duchy, pustynia, niepokój o starszą córkę, eksperymenty na zwierzętach - te hasła już nieodłącznie będą mi się kojarzyć z Sundial. Znakiem rozpoznawczym Cartiony W. staje się oryginalność. Takiego thrillera nigdy jeszcze nie czytaliście!
Niepowtarzalna fabuła wprowadza w ten gatunek powiew świeżości. Widać, że warsztat twórczy autorki aż kipi od nowych pomysłów.

Dostaniemy tu duszny i ciężki klimat, wydarzenia jawią się jako mroczne, a momentami wzbogacone o brutalne sceny. Sundial to powieść niespodzianka, której opis ma niewiele wspólnego z tym, co czeka na nas w środku.
Ze względu na swą oryginalność ciężko mi ją polecić.