Escape Room recenzja

Niby thriller a tak naprawdę bardzo smutna opowieść o ludziach pracujących w banku inwestycyjnym na Wall Street. Mamy tu historię Sary Hall, która zaczyna karierę w jednym z takich banków. Uderza kontrast między przyjmowaniem do pracy, samą pracą i wreszcie zwolnieniem. W trakcie wstępnego spotkania mówi się nowo przyjętym, że wygrali los na loterii, że teraz już wszystko będzie wspaniałe. Zaś w pierwszym tygodniu pracy pozwala się nowicjuszom pławić za darmo w luksusie, uwodzi się ich po to by za chwilę zrobić z nich wyrobników tyrających katorżniczo dniami i nocami. Oczywiście znakomicie zarabiają, ale są kompletnie zależni od firmy, pracują po kilkanaście godzin na dobę, także w weekendy. A jak stają się według firmy nielojalni lub mało wydajni, to się ich bez skrupułów zwalnia, samo zwolnienie jest procedurą okropną, cóż za kontrast z przyjmowaniem do pracy!

Zaś sama praca to światek, w którym nie ma przyjaźni, serdeczności, współpracy, jeden drugiemu zawsze z ochotą podłoży świnię, po to tylko żeby zyskać w oczach kierownictwa i więcej zarobić czy awansować. Pracownicy są wręcz szczuci przeciw sobie: co roku prosi się ich o ocenianie swoich kolegów, oceny są znane tylko kierownictwu. Środkiem nacisku są też coroczne premie uznaniowe przyznawane przez szefa, mogą być bardzo wysokie, milionowe, albo dużo niższe. To też jest wielka tajemnica, ale każdy walczy o jak najwyższe premie nie przebierając w środkach. Prawdziwy darwinizm społeczny.

Taka praca dosłownie pożera ludzi, wysysa z nich wszystko. Pracownicy lub członkowie ich rodzin wpadają w nałogi (alkoholizm, narkomania, zakupoholizm), stają się kompletnie cyniczni i bezduszni (może już wcześniej byli?), rozpadają im się związki. Pytanie czy to zaprzedanie duszy bożkowi mamony warte jest olbrzymich pieniędzy, jakie zarabiają? No cóż, duże pieniądze kosztują i to sporo.

Oczywiście jest to też thriller w którym mamy dwa przeplatające się wątki, po pierwsze, jak już powiedziano, historię przyjęcia do pracy i kariery Sary Hall w prestiżowym banku inwestycyjnym na Wall Street, po drugie pobyt w tytułowym Escape roomie pracowników tegoż banku inwestycyjnego, chodzi o integrację, ale też zbadanie, kto jest twardy a kto nadaje się do zwolnienia. Dosyć szybko rzecz zaczyna nabierać cech mrocznego dreszczowca, dzieje się.

Zakończenie rozczarowuje, po pierwsze jest urwane i mocno sztampowe. Po drugie przez całą książkę autorka usiłuje nam wmówić, że pieniądze szczęścia nie dają, a na końcu dostajemy jasny sygnał: jednak dają. Rzecz cała zatem powiela amerykański mit, że szczęście możliwe jest jedynie jak posiadasz pieniądze, duże pieniędzy, a jak ich nie masz toś zerem i nikim.

Słuchałem audiobooka w bardzo dobrym wykonaniu Roberta Jarocińskiego.