Bruno recenzja

„Bruno” to kolejna książka z serii tych, których treści się nie zapomina. Mało tego po ich przeczytaniu nie można spać spokojnie, bo prowokują setki pytań (głównie takich na które nie ma jednoznacznej odpowiedzi), być może przeczytanie kolejnych tomów serii „Powrót” odpowie chociaż na część z nich.

Historię Bruna opowiada w głównej mierze Gaja, sąsiadka i najlepsza przyjaciółka Bruna. Swoją historię opowiada również miejscowy policjant Henio.

Poznajemy historię dwóch, mieszkających po sąsiedzku rodzin, w jednej wychowuje się Gaja w drugiej Bruno i Ernest. Pewnego dnia znika Bruno, znika na dziesięć lat, żeby nagle pojawić się na nowo w życiu obu rodzin. Jednak przez ten czas wiele się zmieniło, Gaja to już prawie dorosła kobieta, Ernest to twardy żołnierz, wysłany na misję do Afganistanu, a Bruno, który nagle powrócił wydaje się im obcy. Próbując dowiedzieć się co działo się z Brunem przez ostatnie dziesięć lat Gaja i Ernest poznają wiele skrywanych dotychczas sekretów i wspólnie próbują dowiedzieć się prawdy o Brunie.

Tej samej prawdy próbuje dowiedzieć się Henio, policjant z poważnym problemem, z nałogiem. To alkohol przyćmił dziesięć lat temu jego umysł na tyle, że nie zbadał sprawy zniknięcia Bruna wystarczająco skrupulatnie. Naciski przełożonych, ale też ostry wyrzut sumienia każą mu wrócić do tej sprawy i przeanalizować jeszcze raz tamte wydarzenia.

Ta książka dotyka wielu różnych kwestii, jednak na pierwszy plan mimo wszystko wysuwa się przemoc w rodzinie, dramat rozgrywający się w czterech ścianach, przemilczany, wstydliwy problem, o którym niełatwo mówić, a jeszcze trudniej wyrwać się z matni. Autorka pokazuje dramat kobiet katowanych przez mężów, ale tkwiących w chorych relacjach, bo brak im odwagi i determinacji, żeby się wyrwać, żeby się postawić i zawalczyć o siebie i dzieci. Ta część historii wstrząsnęła mną najbardziej, ale pojawiły się jeszcze inne kwestie – problem uzależnienia od alkoholu, pedofilia, przemoc, odtrącenie społeczne.

Książka jest wielowymiarowa, bohaterowie ciekawi, historia spójna, przy czym tak zaskakująca, że każda kolejna strona zaskakiwała, a już koniec to okazał się w zasadzie początkiem całej historii i już wiesz, że musisz sięgnąć po kolejną część.

Autorka ma rzadki dar opowiadania w ciekawy sposób i robi to ciekawie nie tylko na swoim Instagramie, teraz już wiem, że równie ciekawie opowiada historie w książkach i choć było to moje pierwsze spotkanie z jej twórczością, to już wiem, że nie ostatnie.