Namiętna obecność recenzja

Przedstawiam wam książkę niezwykle doświadczonej kobiety – Catherine Ingram, która dla wielu ludzi może stać się drogowskazem w poszukiwaniu sensu własnej egzystencji. „Namiętna obecność” to pozycja na wskroś ludzka, pozwalająca spojrzeć na samotność w zupełnie nowym świetle. Wielu z nas czuje w sobie ukryte pragnienie przynależności do jakiejś religii, czy grupy społecznej i często udaje nam się wpasować w wybrane środowisko. Co jednak, gdy nie czujemy owej przynależności, a samotność jest naszą jedyną przyjaciółką?

Autorka szczerze opowiada o momentach rozczarowania życiem, zagubieniu i osamotnieniu. O depresji, pustce i poczuciu bezsensowności istnienia.

"Odkąd pamiętam moje życiowe poszukiwania motywowała mieszanina cierpienia i pragnienia, aby żyć z pasją. Z takim uzasadnieniem goniłam za doświadczeniami, uciekałam od cierpienia i gnałam wszędzie tam, gdzie oczekiwałam czegoś ekscytującego"

Aż trudno pojąć, jak wielką i inspirującą przemianę przeszła Catherine Ingram. Droga ta nie była ani prosta ani oczywista, jednak pokazuje, że to za czym gonimy w życiu najczęściej już posiadamy i wystarczy to odnaleźć. Wszystko czego potrzebujemy jest w nas, jednak zagłuszamy to na co dzień poprzez media, używki, wszechobecny hałas i nadmiar bodźców.

Autorka zachęca do odprężenia i przyjęcia treści książki bez potrzeby zapamiętywania czegoś na później, czy prób pojmowania jej w sposób intelektualny. Pomaga przywrócić poczucie zadowolenia, które w praktyce znaczy o wiele więcej niż szczęście. Tłumaczy czym jest świadoma obecność, dzięki której nasze zmysły będą pracowały na najwyższych obrotach.

Muszę przyznać, że bije z tej książki niesamowita energia i siła do działania, a przede wszystkim wiara w to, że nasze życie znów może być piękne. Znajdziecie w niej spokój i natychmiastowe wsparcie. Wraz z przeczytaniem kolejnych rozdziałów czułam jakby ktoś uwalniał mnie od ciężarów, które nagromadziły się na moich barkach przez cały dzień. Autorka przedstawia korzyści wynikające z kontemplacji w ciszy i samotności. Pokazuje na przykładzie wielkich nauczycieli, jak niewiele słów potrzeba by skomunikować się z drugim człowiekiem. Pozwala uwolnić się od obsesyjnego mylenia, które kręci się tylko wokół „ja”. Uświadamia, że często budujemy wokół siebie mur stworzony z historii, które nas dotyczą i zamiast iść naprzód, wciąż kreujemy się na gwiazdę dramatu, która z góry skazana jest na nieszczęście.

Autorka pomaga uwolnić się od rozpamiętywania przeszłości. Otwiera oczy na wiele kwestii, jak choćby ta, że samotność może stanowić coś dobrego. Wiele mądrości zaczerpniętych zostało z praktyk buddyjskich. Mowa tu m.in. o Dialogach Dharmy, odosobnieniach, spotkaniach z nauczycielami.