Nigdy i na zawsze recenzja

Po książkę "Nigdy i na zawsze" wydaną przez Wydawnictwo otwarte sięgnęłam, gdy zauważyłam, że napisała ją Ann Brashares, autorka jednej z moich ulubionych serii "Stowarzyszenie Wędrujących Dżinsów". Sama nie wiedziałam czego się spodziewać, ale powieść zaskoczyła mnie. Właściwie pozytywnie, choć nie jest pozbawiona wad.

Daniel rodził się, żył i umierał już wiele razy, sam nie wie ile. Co ciekawe, większość poprzednich żyć doskonale pamięta. Ciągle kocha tę samą kobietę, potrafi rozpoznać ją w innym wcieleniu. Niestety, nigdy nie jest im dane wspólne życie. W końcu Daniel postanawia, że tym razem im się uda. Jest jednak problem: Lucy nie ma takiej pamięci jak on i nie wie, że kiedyś była jego ukochaną Sophią.

Interesująca jest już sama budowa tej powieści. Daniel w narracji pierwszoosobowej opowiada o swojej przeszłości, jednak historia ta jest przerywana rozdziałami opisującymi w narracji trzecioosobowej teraźniejszość, aż w końcu przeszłość łączy się z teraźniejszością. Pomysł autorki i fabuła są według mnie rewelacyjne. "Nigdy i na zawsze" to połączenie wielu gatunków: romans, dramat, coś w stylu science-fiction. Całość czyta się bardzo szybko, książka naprawdę wciąga. Tak mnie zainteresowały losy głównych bohaterów, że nie byłam w stanie odłożyć jej na półkę, dopóki nie przeczytałam ostatniej strony.

Oczywiście "Nigdy i na zawsze" ma swoje wady. Największą z nich, o której chcę napisać jest główna bohaterka, Lucy. Nie polubiłam jej. Jest dosyć nijaka, bez wyrazu. Nadużywa słowa "aha", co oznacza, że albo nie ma nic do powiedzenia, albo zwyczajnie "olewa" rozmówcę. Co jeszcze razi? Chyba przede wszystkim jej krótki romans z młodszym bratem przyjaciółki. Wiem, że gdy ona miała już około dwudziestu lat, to trzy lata różnicy nie wydawały jej się przeszkodą, tym bardziej, że chciała się tylko "zabawić", ale autorka mogła sobie podarować ten epizod, którym raczej zniesmaczyła czytelników. Niby kocha Daniela, chce go odnaleźć, ale chyba nie aż tak bardzo...

"Nigdy i na zawsze" to wzruszająca powieści o miłości, niesamowitej pamięci, a przede wszystkim przeznaczeniu. Pozwala wierzyć, że jeśli dwie osoby mają się spotkać, to w końcu to się stanie. Czy tak jest naprawdę? Z pewnością każdy ma inną odpowiedź na to pytanie. Książka pokazuje nam, jak wielką siłę mają wspomnienia oraz miłość, która jest w stanie pokonać czas, śmierć, wszystko. Historia dająca nadzieję. Mogę ją Wam szczerze polecić, choć zaznaczam, że została przeznaczona raczej dla starszych nastolatków. Osoby, które nie lubią schematów powinny, być zadowolone.

Recenzja także na moim blogu: kraina-ksiazek-stelli.blogspot.com oraz na agdzia13ewangelina.blogi.kotek.pl