Nigdy nie będziesz szło samo recenzja

"Nigdy nie będziesz szło samo" to opowieść złożona, pełna emocji, przypadkowych znajomości i wielu krzywd. Bardzo ciężko mi się ją czytało, szczególnie wtedy, gdy pomyśli się, że niektóre z sytuacji zawartych w tej książce, mogą wydarzyć się w prawdziwym życiu.

Anouk Herman stworzyło opowieść, którą się pochłania i o której się nieustannie myśli. Nie miałam dużych oczekiwań co do tej historii, a dostałam coś, co mnie naprawdę zachwyciło. Czuć w niej realizm, czuć pasję do pisania. Bardzo lubię czytać o miejscach, które znam bądź w jakimś stopniu kojarzę. Śląsk nie do końca jest moim celem, jednak osoba autorska dosyć szczegółowo opisało realia tam panujące (najbardziej trafiły do mnie momenty podróży🚉). Już od pierwszych stron można zauważyć, że książka została oryginalnie napisana. Nie ma w niej rozdziałów ani podziału na części. Anouk dało głos każdej ze swoich postaci. Mamy tu różne perspektywy: Katuchna, Sobaka, Riko, Melody, Aleksandra, Łanieczka... To właśnie te osoby poznajemy w "Nigdy nie będziesz szło samo". To właśnie z nimi możemy się utożsamić. Może dla niektórych będzie to mankament (zazwyczaj sama narzekam na ten element), ale dla mnie ten zabieg wręcz pachniał autentycznością. Chodzi mi tu o zastosowanie młodzieżowego języka. Typowe teksty jak "xd", skróty czy przekleństwa są dla naszych bohaterów codziennością (kto ich nie używa?😉). Na pewno wiele osób może się zrazić do takiego stylu, ale dla mnie był on pozytywem w tej historii. Po prostu pasował!

"Nigdy nie będziesz szło samo" - czy możemy docenić jak ten tytuł idealnie oddaje całą książkę? Tak, chodzi tu o osoby niebinarne. Ale nie tylko! Nasi bohaterowie zmagają się z naprawdę różnymi problemami, a niektórzy wciąż rozpamiętują przeszłość, która codziennie daje o sobie znać (❗️TW: śm¡erć, ED, transf0bia, nastoletnia c¡ąża/matka, przem0c, depres¡a, miz0ginia, wy0utowanie bez zgody). Muszę przyznać, że niekiedy te problemy mnie przerastały. Jak pisałam na początku, ciężko czytało mi się o niektórych tematach; czułam się bezsilna, wściekła... Nawet nie chcę sobie wyobrażać co muszą przeżywać te osoby. Anouk oddało te emocje w każdym możliwym calu (kilka razy miałam nawet łzy w oczach). Miałam pisać krótko, ale jak widać, niektórym książkom nie przystoi. Czy jest to powieść bez wad? Niestety nie. Przez tyle różnych perspektyw momentami gubiłam się w fabule. Do tego, punkt widzenia jednej z postaci wydał mi się bezcelowy (¿urywał się po kilku zdaniach, przez co naprawdę mało wnosił?). Lubię poznawać jakieś wydarzenie z oczu kilku bohaterów, czy to świadków czy osób postronnych, jednak tutaj było to dla mnie za dużo. Co nie zmienia faktu, że można się zżyć z tymi postaciami. Jeśli chodzi o zakończenie "Nigdy nie będziesz szło samo" to również mogę zaliczyć je do lekkich rozczarowań (*przepraszam wypisane na serniku*). Samo rozwiązanie pewnej sprawy, niedokończone wątki czy urwana w połowie końcówka... Ja potrzebuję odpowiedzi! Dlatego po skończeniu poczułam zwyczajny niedosyt. Nie zamykam się oczywiście na inne historie Anouk, bo wiem, że jeszcze nie raz sprawi, że pokocham jeno twórczość.