Wrzenie recenzja

Larysa Luboń, chcąc odciąć się od bolesnych wspomnień i tragicznej przeszłości, podejmuje decyzję o porzuceniu swojej dotychczasowej pracy dziennikarki śledczej. Szukając ucieczki i ukojenia, zasiada za kierownicą nocnej taksówki, mając nadzieję, że monotonia nocnych kursów pozwoli jej zapomnieć o dawnym życiu.

Jednak pewnego wieczoru wszystko się zmienia. Tajemniczy pasażer, który niespodziewanie pojawia się na jej trasie, wciąga ją w niebezpieczną i skomplikowaną grę. Larysa zostaje zmuszona do wejścia w bagno pełne intryg i niejasnych motywów, które wciąga ją znacznie głębiej, niż mogłaby się tego spodziewać na początku.

Nie jestem zagorzałym fanem kryminałów – rzadko sięgam po ten gatunek literacki, ponieważ zazwyczaj nie potrafi mnie on wciągnąć na dłużej. Mimo to „Wrzenie” zrobiło na mnie naprawdę duże wrażenie i pozytywnie mnie zaskoczyło.

Fabuła tej powieści jest złożona, wielowarstwowa i pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji. Przyznaję, że momentami trudno było mi się odnaleźć w gąszczu różnorodnych wątków, które nieustannie się przeplatają, jednak ostatecznie wszystkie elementy układanki doskonale się zazębiają. Autorka umiejętnie buduje napięcie, nie ułatwia niczego czytelnikowi i aż do ostatnich stron nie daje pełnej pewności, kto w tej historii mówi prawdę, a kto tylko gra swoją rolę.

Jednym z najmocniejszych punktów powieści jest postać mistrza manipulacji – psychologa, który potrafi doskonale kierować nie tylko zachowaniami innych bohaterów, ale i emocjami samego czytelnika. To przeciwnik, którego nie sposób lekceważyć, a jego obecność w fabule sprawia, że cała opowieść staje się jeszcze bardziej niepokojąca i fascynująca. Równie ciekawie poprowadzone są losy głównych bohaterów – Larysy Luboń oraz komisarza Leona Mruka. Każde z nich zmaga się z własnymi demonami, a rozwiązanie sprawy brutalnych morderstw wymaga od nich nie tylko odwagi, ale i konfrontacji z samymi sobą.

Język powieści zasługuje na pochwałę – czyta się ją lekko, ale z wyczuwalnym napięciem i niepokojem, który towarzyszy lekturze od pierwszych do ostatnich stron. Styl autorki jest płynny, spójny i bardzo obrazowy, co sprawia, że łatwo zanurzyć się w opisywanym świecie.

Jestem naprawdę ciekawa innych książek tej autorki i z dużym prawdopodobieństwem niedługo po nie sięgnę. Jeśli kolejne powieści są równie dopracowane i wciągające jak „Wrzenie”, to zdecydowanie warto je poznać.

Podsumowując – „Wrzenie” to kryminał, który zaskakuje, intryguje i angażuje emocjonalnie. Nawet jeśli, tak jak ja, nie jesteście wielbicielami tego gatunku, warto dać tej historii szansę. To książka, która trzyma w napięciu do ostatnich stron i świetnie pokazuje, jak cienka potrafi być granica między manipulacją a prawdą.