Normalni ludzie recenzja

Tyle sprzecznych opinii na temat tej książki krąży po internecie, że musiałam sama przekonać się jak to w końcu z nią jest.
I jak zaraz po przeczytaniu myślałam, że zwyczajnie nie mam zdania na jej temat, tak po jakimś czasie dotarło do mnie, że najgorsza nie jest, ale też mnie nie porwała.

"Związek" Marianne i Connella jest bardzo specyficzny. Od początku jest przedstawiony tylko wątek ich pociągu fizycznego. Od tego wszystko między nimi się zaczyna. Od seksu, potajemnych spotkań i unikania siebie w szkole, gdzie ktoś może ich razem zobaczyć.

Większą część książki byłam na nich najzwyczajniej w świecie wkurzona. Nie mogłam pojąć jak dwójka osób, która czuje coś do siebie, tak bardzo nie może się dogadać. Później już chyba się z tym w jakiś sposób pogodziłam, taki ich urok :)
Choć fajnie został pokazany tu problem patrzenia na publikę i robienia czegoś wbrew sobie, byle tylko być lubianym i popularnym. Szkoda, że Connell dopiero w późniejszym czasie przekonał się, że to kompletnie nie miało sensu.
I pisząc fajnie wcale nie mam na myśli, że to dobra rzecz! :)

Od samego początku nie polubiłam się z rodziną Marianne. Matka, która kompletnie nie wierzy we własną córkę, na każdym kroku podkreśla, że jest nikim, do niczego nie dojdzie, nie potrafi radzić sobie z życiem i powinna wziąć się w garść. A z drugiej strony nadpobudliwy i chamski brat, który musi się na kimś wyżyć albo zwyczajnie wdał się w ojca, którego już z nimi nie ma.

Natomiast rodzina, czyli mama, Connella bardzo przypadła mi do gustu :) można powiedzieć, że równa babeczka. Dała sobie radę mimo tego, że sama wychowywała syna.

Historie tej dwójki ciągle się ze sobą przeplatają. Mają ze sobą kontakt, nazywają siebie przyjaciółmi, ale cały czas są też związani ze sobą fizycznie. To trochę tak jakby chcieli, a nie mogli ze sobą być. Męcząca relacja dla czytelnika, a co dopiero dla nich!

Każde z nich przechodzi przez różne związki, dłuższe, krótsze, a i tak koniec końców lądują ze sobą. Taka zabawa w kotka i myszkę.

A końcówka nie wiem czy mnie wkurzyła po tym wszystkim, czy może to i dobrze, że tak się stało...
Jestem pełna sprzeczności i nie potrafię się określić czy to było dobre czy złe.