Tam gdzie serce twoje recenzja

Słodziutka, ckliwa i mocno nieprzystająca do realiów życia historia z happy endem, w której wystarczy zamknąć oczy, mocno pomyśleć życzenie i ono się stanie. Tyle że nie w zderzeniu z rzeczywistością. Ale pozycja dobra na moje bezsenne noce.

Opowieść o tym jak to jest wyjść z bezpiecznej strefy komfortu, postawić wszystko na jedną kartę i próbować żyć na nowo.

Oczywiście jeśli spotkasz odpowiednio życzliwych ludzi, którzy ciebie postawią na pierwszym miejscu. A Laura wydaje się szukać właśnie tego: opieki, zainteresowania i rozczulania się.

Ja nie przepadam za takim wizerunkiem kobiet: słabych, rozpłakanych, czulących się nad sobą, które wolą wziąć nogi za pas i zgrywać pokrzywdzone istoty, aniżeli stanąć przed obiektem, który krzywdzi i postawić sprawę jasno. Tym bardziej, że w tym konkretnym przypadku, mąż Laury jedyne co miał na sumieniu to nieumiejętność postawienia się własnemu, apodyktycznemu ojcu i zatracenie się w lekarskiej karierze przez co zaniedbał małżeństwo. Jestem pewna, że w takiej sytuacji powinno się zacząć od szczerej rozmowy, a nie od ucieczki jak jakaś niedojrzała, rozkapryszona pannica, którą de facto Laura jest. Autorka wykreowała wyjątkowo denerwującą postać. Pełna sprzeczności „pokrzywdzona” księżniczka, która powtarza sobie, że dobrze, że opuściła męża, jednocześnie mając nadzieję, że on zawróci ją z podjętej drogi. Buzia wygina jej się w podkówkę gdy on nie dzwoni, ciągle o nim myśli i przeżywa rozstanie by za chwilę podsumować wszystkie swoje rozterki jednym zdaniem: „Nie żałowała swojego kroku”. Hm…

Sorry, ale w tej sytuacji nie umiem się z nią zsolidaryzować.

Paradoksalnie najbardziej polubiłam Anielę Andrychowską, teściową Laury.

Plusem powieści jest łatwy styl, dobrze prowadzona narracja, co wpływa na szybkość i wygodę czytania.
Dodatkowy i to niemały plus przyznaję za piękną historię o bursztynach.
Okładka przepiękna, dokładnie w moim ulubionym klimacie.

Pani Krystyna ma swoim dorobku znacznie lepsze powieści. Nie tak odrealnione :))