Był sobie pies recenzja

Towarzyszą nam codziennie. Małe, duże, chude lub grube... Psy można spotkać wszędzie. Stały się nieodłącznym przyjacielem człowieka. Jednak nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak świat wygląda z ich perspektywy!

Toby, Koleżka bądź Bailey... Główny bohater książki przeżywa wiele żyć, za każdym razem ucząc się czegoś nowego. I to moim zdaniem jest największy plus tej książki! Bo to nie jest opowieść o życiu usłanym różami; często możemy dostrzec w niej okrucieństwo bądź po prostu głupotę ludzi, którzy krzywdzą Bailey'a. Ten jednak, jak to psy mają w zwyczaju, szybko wszystko wybacza. Opowieść ta ujęła mnie przede wszystkim narracją, która przypomina trochę perspektywę dziecka. Jednak wraz z kolejnymi życiami zmienia się ona na bardziej dojrzałą, co doskonale widać. Bardzo podobał mi się także zabieg, jakim było to, że piesek pamiętał swoje poprzednie wcielenia. Na początku myślałam, że odrodzi się bez nich, ale wtedy nie miałoby to tego głębszego sensu.
Żeby jednak nie było zbyt kolorowo, muszę przyznać, że zakończenie wydawało mi się napisane trochę na szybko. Na początku akcja toczy się wolno i spokojnie, potem jednak w dwóch zdaniach mamy opisane kilka lat z życia Ethana i Baileya, i bum! Dochodzimy do finału, który moim zdaniem był trochę zbyt nagły i dramatyczny, jeśli chodzi o resztę książki. Po prostu jakoś mi to nie pasowało.
Ogółem jednak bardzo podobała mi się koncepcja książki, a także styl. I tutaj z pewnością mogę pogratulować tłumaczowi, który zrobił kawał dobrej roboty, pisząc w sposób prosty, ale jednocześnie nie infantylny perspektywę psa. Moim zdaniem książka ta jest naprawdę interesującą i ciepłą lekturą, w sam raz na ten jesienny czas!