Podpalacz recenzja

Mam ogromne szczęście, że trafiłam do swojej pracy i spotkałam takie, a nie inne szefostwo. Pani Agnieszka, moja szefowa jest, ta samo jak ja, fanką kryminałów. Przyszła w sobotę i powiedziała, że nie obchodzi ją ile mam książek do przeczytania, ale MUSZĘ PRZECZYTAĆ KSIĄŻKĘ, KTÓRĄ ZOSTAWI MI NA BIURKU!!!
Zachęcona opinią, zasiadłam wygodnie na spotkanie z komisarzem Jakubem Mortką już po powrocie z pracy.
Warszawa, środek zimy. W pewnej dzielnicy płonie dom. W pożarze ginie biznesmen, a jego żona, była gwiazda oryginalnej muzyki ląduje w ciężkim stanie w szpitalu. W prologu dowiedzieliśmy się, że pożar wywołał seryjny podpalacz, którego „podpisem” jest użycie Koktajlu Mołotowa. Z czasem w tej samej dzielnicy dochodzi do kolejnych pożarów...
Oglądany oczami komisarza świat polskiej policji w niczym nie przypomina tej z innych kryminałów. Wszechobecna biurokracja, marna pensja, rodzinne problemy, brak szacunku ze strony społeczeństwa to tylko niektóre elementy układanki składające się na obraz tej służby mundurowej.
Akcja powieści nie zawodzi, non stop coś się dzieje i nie chodzi tu tylko o wspomnianą już serię podpaleń. A zakończenie sprawiło, że zbierałam szczękę z podłogi (a kończyłam ją, uwaga, w pracy).
Siła „Podpalacza” tkwi w jego prawdziwości. Nie ma tutaj miliona niepotrzebnych wątków, każda postać jest potrzebna i zbudowana „z krwi i kości”. Jestem ciekawa kolejnej części, czyli „Farmy lalek”. Zresztą czeka już na mnie na szefowskim biurku