Podpalacz

Książka bardzo dobra. Wartka akcja i gagi z życia wzięte nie pozwalają się ociągać w czytaniu ;)
Wrócę do Mortki.

Fajna książka, a Mortka jest takim polskim Wallanderem. Ciekawe sceny i język. Postacie mają prawdziwe problemy, a życie w książce nie jest idealne. Z przyjemnością sięgnę po następny tom.

Rozpoczęłam nowy rok od zawarcia znajomości z komisarzem Mortką i to był doskonały wybór.

Bardzo mi odpowiadają kryminały, w których autor nie próbuje robić ze swoich bohaterów policjantów z Miami i które dają mi poczucie, że właśnie tak wyglądają działania polskiej policji (chociaż pewnie tak nie jest). Akcja nie pędzi na łeb na szyję, ale mimo to cały czas coś się dzieje i czuć delikatne napięcie oraz oczekiwanie na to, co się wydarzy za chwilę. Broni się również warstwa obyczajowa i przedstawienie policjantów poza komendą czy miejscem zbrodni.

Bohaterowie nie są jednoznacznie dobrzy lub źli i są opisani na tyle dokładnie, że mamy poczucie ich autentyczności i wielowymiarowości. Zakończenie było dla mnie zaskakujące i już nie mogę się doczekać kolejnej części.

Sięgnęłam po "Podpalacza" po entuzjastycznej opinii @Johnsona oczekując wyjątkowego kryminału i odskoczni od moich standardowych lektur. To drugie udało się osiągnąć ale co do pierwszego nie jestem usatysfakcjonowana.
Do plusów zaliczam całkiem zgrabnie opisane realia i ciekawy wątek kryminalny. Postaci drugoplanowe wypadły bardzo dobrze - gwiazdka jednego przeboju i jej matka, hazardzista, koledzy głównego bohatera z komendy - rzadko kiedy coś mi zgrzytało.  Natomiast mam zarzuty co do wątku małżeńskiego komisarza Mortki, zupełnie moim zdaniem niewiarygodny, jeszcze słabiej wypadła kwestia pracy jego eks-żony, jej rozterek (ziew). Scena kulminacyjna wyglądała jak kolaż Harrego Hole z dowolnym innym gliniarzem kaskaderem (kolejny ziew). I tu wracam do kreacji głównego bohatera, rzeczonego komisarza Mortki, takiego och i ach, skrzywdzonego przez żonę i system, a przecież w wielu sytuacjach po prostu nieogarniętego, aż zgrzytałam zębami. Nie ma w sobie uroku ani Brudnego Harrego ani porucznika Columbo.
Językowo autor nie zachwycił, ubogie słownictwo, powtórzenia, zdecydowanie zabrakło dokładnej redakcji. Muszę jednak przyznać, że te niedoróbki zauważam dużo częściej w słuchaniu niż lekturze naocznej książki. 
Biorąc jednak pod uwagę, że to debiut Chmielarza pewnie raz jeszcze dam mu szansę.

#reread bo kocham 😎

Już od dłuższego czasu przymierzałam się do tej serii, no i w końcu mi się udało ją namierzyć w bibliotece. "Podpalacz" to pierwszy tom o Jakubie Mortce. Jest to bardzo dobra powieść z ciekawą i intrygującą fabułą, wartką akcją, napisana przyjemnie, frapująco. Jej najmocniejszym atutem są bohaterowie, zarówno ci pierwszo jak i drugoplanowi. Każdy z nich jest charyzmatyczny, wyrazisty i niepowtarzalny. Każdy ma swoje wstydliwe sekrety, swoje demony, z którymi walczy. Główny policjant, prowadzący sprawę podpaleń, o dziwo nie jest wielkim pijakiem jak przystało na genialnego śledczego, a mimo to nie jest jakoś przesadnie lubiany w swojej pracy. Egoista, mruk i samotnik, pracoholik z wyjątkowym tupetem i arogancją. Jednak już od początku zapałałam do niego sympatią, a zakończenie tego tomu gwarantuje późniejsze mocne i niekiedy sprzeczne emocje. Polecam.

Mam nadzieję, że pan Chmielarz nie obrazi się, jeśli napiszę, że Jakub Mortka oraz ogólny klimat powieści kojarzy mi się z serią o prokuratorze Szackim. Nie jest to absolutnie zarzut, ani przytyk, a komplement, ponieważ w obydwu przypadkach bardzo przypadł mi do gustu styl pisania Autorów.

Komisarz Jakub Mortka jest zdolnym policjantem z Warszawy. Oczywiście jest trochę przetrącony przez życie (rozwód), ale dzięki wielkiemu oddaniu swojej pracy, jakoś trzyma się w kupie. I to mi się w nim podoba – że jest zwykłym facetem, nie jakimś strażnikiem Teksasu (choć gdy się nim na chwilę staje, to nie wychodzi mu to na dobre). Często w innych kryminałach raziło mnie to, że prowadzący śledztwo są kreowani na „inteligentów”, którzy w lot łapią wszystkie powiązania kulturowe, są znawcami sztuki, znanych nazwisk i wszystkiego, co się dzieje na tym polu. Do tego sączą alkohole z wyższej półki i słuchają muzyki poważnej. Albo inny biegun – są alkoholikami przeżutymi i wyplutymi przez życie, których szare komórki (wbrew wszelkiej logice) podczas śledztwa mimo wszystko doskonale się spisują. Tymczasem Mortka jest tak normalny, uczciwy, że – kolokwialnie mówiąc – skradł moje czytelnicze serce.

Co do samej fabuły – na jednym z warszawskich osiedli grasuje podpalacz. Sprawa się komplikuje, gdy w pożarach giną niewinni ludzie. Mortka, który dodatkowo musi zmierzyć się z problemami w życiu prywatnym, zaczyna podchodzić do śledztwa bardzo osobiście. Czy poczucie moralności z...