Ocean uczuć recenzja

Annę, główną bohaterkę powieści poznajemy, gdy zapada na poważną chorobę, którą lekarze nie do końca potrafią zdiagnozować. Kobieta jest szczęśliwą żoną i matką czwórki dzieci. Jednak nie zawsze tak było. Choroba sprawia, że Anna oddaje się wspomnieniom. Wychowana przez dziadka alkoholika i babkę o despotycznym charakterze nigdy nie miał szczęśliwego dzieciństwa. Jej mama na skutek nacisków ze strony swojej matki zrzekła się praw do małej Ani. A ona tak bardzo chciała cuć się kochana. Tak bardzo tęskniła za domem pełnym ciepła i wzajemnego zrozumienia.

Tymczasem w jej domu były tylko wyzwiska i brak szacunku. Jak ćmę do światła ciągnęło ją w stronę miłości. Jednak tą jedną jedyną spotyka dopiero po wielu latach, wcześniej popełniła kilka błędów, za prawdziwe uczucie biorąc jej namiastkę i ułudę.

Natomiast dla swoich dzieci stworzyła dom, o jakim zawsze marzyła, dała im to czego sama nie zaznała.

"Ocean uczuć" jak już sam tytuł sugeruje to emocjonalna bomba. Na szczęście jest to część pierwsza cyklu, ponieważ zżyłam się z bohaterką, razem z nią przeżywałam całą gamę uczuć jakie jej towarzyszyły. Współczułam, przeżywałam rozterki, czułam obawę i kibicowałam jej w doświadczaniu miłości.

To książka o różnych rodzajach miłości, od tej trudnej do tej wyczekanej, najpiękniejszej.
Książka wzruszająca, poruszająca dość trudne tematy. Napisana w sposób przystępny i w pięknym stylu.

Polecam całym sercem i całą duszą wszystkim romantykom. I nie tylko.
Mi pozostaje uzbroić się w cierpliwość i wyczekiwać drugiego tomu.