Recenzja książki Rozmerdane święta

Zacznę od tego, że bardzo lubię książki Agnieszki Olejnik. Nawet zeszłoroczna "Randka pod jemiołą" choć nie była w zasadzie świąteczna a fabuła opierała się na schematach mi się podobała. 
Niestety "Rozmerdane święta" są tak słodkie, banalne, sztampowe i polukrowane, że nie byłam w stanie ich strawić. Miejscami, książka jest tak infantylna i naiwna, że miałam wrażenie, że napisała ją nastolatka. Żaden, absolutnie żaden z bohaterów nie wzbudził mojej sympatii, no prócz kundelka. Zresztą żaden z bohaterów nie ma porządnie napisanego charakteru, to raczej postaci, które mają nadane pewne cechy. W książce pojawiają się m.in. Olgierd, nauczyciel safanduła, który nie ma śmiałości do kobiet przez co w szkole uważają go za geja, od lat zakochany w Sarze, wuefistce. Sara, pusta lala, która romansuje z dużo starszym, bogatym i żonatym mężczyzną. I Małgosia, symbol cierpiętniczej matki Polki, nie dość, że ma niepełnosprawne dziecko i z tego powodu zostawił ją mąż to jeszcze ma podłą szefową. Oczywiście to bajka, więc syn Małgosi ma wprawdzie niedowład lewej strony ciała ale jest ponadprzeciętnie inteligentny, ma same piątki i szóstki na świadectwie, koledzy i koleżanki go uwielbiają a on uwielbia lekcje polskiego prowadzone przez nauczyciela z misją czyli Olgierda. Jest też Krystyna, matka Olgierda od lat skupiona na swoim syneczku i pan Stanisław, szef Krystyny, którego żona puściła w trąbę i odeszła z kochankiem. Dodajcie dwa do dwóch i...  Nim minie 300 stron wszyscy bohaterowie znajdą miłość i spotkają się by wspólnie świętować. Wszystko to w mdląco słodkim tonie. A i jest jeszcze chory szczeniaczek co by się powruszać... Na mnie królową lodu to nie działa... 
Jeśli ktoś potrzebuje takich ciepłych, cukierkowych, nieskomplikowanych historii z happy endem to może spokojnie sięgnąć po tę książkę. Życie ma jednak inne słodko-gorzkie oblicze.