Lady M recenzja

Po lekturę „Lady M.” Ałbeny Grabowskiej nie sięgnęłam przypadkiem, był to świadomy wybór. Po pasjonującej lekturze trylogii „Stulecia Winnych” postanowiłam zapoznać się z innymi pozycjami autorki. Spodziewałam się powieści obyczajowej, której na rynku wydawniczym jest bez liku, ale tak po cichu liczyłam jednak na ucztę literacką. Muszę przyznać, że autorka mnie zaskoczyła oczywiście pozytywnie.

Zupełnie inny klimat niż w „Stuleciu”, ale także fascynujący. Początek może wydawać się trochę banalny. Zwyczajne małżeństwo z wieloletnim stażem, prowadzącym zwykłe niczym niewyróżniające się życie. Trochę drętwe i nienaturalne dialogi, ale to pierwsze wrażenie szybko mija, bo nie jest to zwykła historia o zwyczajnym życiu. To historia o małżeństwie, w którym coś się popsuło, a może nigdy tak naprawdę nie było dobrze. Dominująca Małgorzata, której zależy na karierze męża. Manipuluje ludźmi, pragnie ich podporządkować sobie za wszelką cenę, dąży do wytyczonego celu bez względu na konsekwencje i nie oglądając się na nikogo. Wywiera presję na mężu, kontroluje go, ale nazywa to wspieraniem, oczekując wdzięczności. Krzysztofowi nie zależy na sukcesie, dom, żona, dzieci i ukochana uczelnia to zupełnie wystarcza mu do szczęścia. Latami odgrywa rolę wyznaczoną mu przez Małgorzatę aż do momentu, gdy pojawia się kochanka i cały idealny układ sypie się niczym domek z kart. Rozpoczyna się swoista mroczna gra nie tylko pomiędzy bohaterami, ale także pomiędzy autorką a czytelnikiem. Fabuła trzyma w napięciu niczym najlepszy kryminał. Pomimo że przez większość powieści nie dzieje się nic takiego, co wzbudzałoby we mnie lęk, to jednak autorka stworzyła taki klimat, że przez cały czas oczekiwałam nieuniknionej katastrofy. Tytuł nie jest przypadkowy. Małgorzata niczym Lady Makbet z dramatu Szekspira intryguje, kłamie, a jej postępowanie nieuchronnie prowadzi do tragedii, przy czym nie czuje wyrzutów sumienia ani chęci naprawienia krzywd. Autorka napisała niezwykłą książkę, opowiedziała skomplikowaną historię, stworzyła postacie, które długo po zakończeniu lektury pozostaną w moich myślach. Pozwoliła mi na samodzielne myślenie, analizowanie, domysły. Wzbudziła we mnie takie emocje, że jeszcze długo po lekturze nie mogłam uwierzyć w to, co przeczytałam. Takiego zakończenia się nie spodziewałam. Jednych wbiło ono w fotel, innych zniesmaczyło, mnie chyba zszokowało. Zburzyło wszystko, co sobie w tej historii wcześniej poukładałam i sądziłam, że już mnie nic nie zaskoczy, a jednak.

Bo to zła kobieta była, ale czy tylko ona?
Zło niszczy ludzi, wyrachowanie i dążenie do celu kosztem innych powoduje nieuniknione konsekwencje. Oczywiście nic w tej układance nie jest przypadkowe, ale konstrukcja powieści pozwalała mi na swobodne wyciąganie własnych wniosków. Czym może zakończyć się takie postępowanie, gdy niszczy się przyjaciół, rodzinę w imię chorobliwych ambicji? Niestety takie osoby spotyka się bardzo często w swoim otoczeniu i tę smutną rzeczywistość udało się autorce opisać. Pokazać, do czego może doprowadzić brak zrozumienia, zakłamanie, zawiść i chęć dominowania.
Polecam. Poznałam kolejne oblicze Ałbeny Grabowskiej i przekonałam się, że potrafi pisać niebanalne, przemyślane i dopracowane historie.

„Zakochanie to stan oderwany od rzeczywistości. Chcemy tylko być z tą drugą osobą, spędzać z nią przyjemnie czas, sypiać, rozmawiać. Przeważnie nie snujemy planów, bo wszystko jest tu i teraz. Są niepokoje, porywy serca, kłótnie i godzenie... „