Łowy recenzja

Jan to starszy brat i opiekun Franciszka. Żyją oni obaj bez rodziców, którzy zmarli wiele lat temu. W dniu, kiedy Jan dowiaduje się o tym, że w lesie grasują myśliwi, wszystko się zmienia. Jan wychodzi z domu na całą noc, a później wraca nad ranem zupełnie odmieniony. Po kilku dniach znika bez śladu. Co się z nim stało? To właśnie planuje odkryć Franek wraz z swoimi nowymi przyjaciółmi. 

Emila Kiereś ponownie zachwyca czytelnika swoimi przepięknymi opisami natury oraz ludowym, tajemniczym klimatem. Autorka nie boi się trudnych tematów; oswaja ona dzieci z nimi, co jest dość niecodzienne w dzisiejszych czasach, kiedy stawia się przede wszystkim na proste i lekkie kwestie. Podoba mi się także słowiański klimat jej powieści, pełen mityzmu i szacunku dla niezachwianych praw natury. Także postacie tej historii, na pierwszy rzut oka dość proste, mają swój urok i ciekawe przemyślenia. Muszę jednak zawieść miłośników mocnych wrażeń: w tej opowieści wszystko rozwija się stopniowo, nadając jej jednak bardzo rzeczywisty klimat. Zdarzają się także w niej chwile grozy, podczas których robiło mi się jakoś nieswojo. Styl autorki jest bardzo płynny i plastyczny, dzięki czemu książkę czytało się naprawdę dobrze. Jedyne, co niezbyt mi się podobało, to niedokończone wątki. Wydaje mi się jednak, że taki zabieg był celowy, aby pobudzić wyobraźnię. Mnie jednak niezbyt przypadła do gustu.
Ogólnie książka bardzo mi się podobała, muszę przyznać, że jest ona bardzo ciekawie i dobrze napisana. Serdecznie polecam!