A na imię jej będzie Aniela recenzja

Kolejna powieść Wrońskiego z serii z komisarzem Zygą Maciejewskim zaczyna się we wrześniu 1938 r. kiedy to Zyga znajduje zgwałconą i zamordowaną dziewczynę imieniem Aniela. Ale rzecz dzieje się przede wszystkim w latach 1939-1944 w Lublinie, kiedy miasto było okupowane przez hitlerowców. Przy okazji intrygi kryminalnej mamy, jak to u Wrońskiego świetny, nielukrowany portret życia w ówczesnych czasach i całe spektrum postaw ludzkich w sytuacjach ekstremalnych. Jedni czynnie walczą z okupantem, inni zajmują się szmuglem, niektórzy zaś donoszą na sąsiadów, biegając do biur gestapo. Jedni pomagają Żydom, zaś inni ich denuncjują i się na tym bogacą. Kwitnie wolna miłość, pijaństwo i korupcja. Zaś Zyga Maciejewski po to, by rozwiązać sprawę zabójstwa Anieli i następnego, bardzo podobnego morderstwa zatrudnia się w Kripo; wchodzi nawet w podejrzane kontakty z SS. Dosyć wątpliwe to moralnie wybory w czasie, gdy masowo morduje się ludzi...

Tak naprawdę intryga kryminalna jest nader wątła a z drugiej strony zawiła; dostajemy raczej książkę przygodową, która by mogła być zatytułowana: 'Przygody Zygi Maciejewskiego i Tadka Zielnego w czasie II wojny'. Okupacyjny upadek obyczajów dopada też bohaterów książki: Maciejewski pije na umór i zabija paru ludzi właściwie bez większych oporów moralnych, a wywiadowca Zielny zajmuje się nader podejrzanymi interesami, żerując na zagładzie Żydów. W tym sensie ta utrzymana w mrocznej atmosferze książka dosyć realistycznie pokazuje rzeczywistość okupacyjną, w której czystość moralna była bardzo trudna do utrzymania: każdy się ubabrał, jedni mniej, drudzy więcej. To był dobry wstęp do późniejszych rządów komunistów...

Rzecz ma też swoje smaczki, na przykład w czasie rozmowy policjanci wspominają nazwiska wybitnych śledczych: komisarza Przygody z Warszawy i Popielskiego ze Lwowa. Ciekawy to trop dla czytelnika...

Mimo wszystko nie jest to najlepsza książka Wrońskiego ze względu na wspomnianą już zbyt wątłą i zawiłą intrygę kryminalną oraz dłużyzny. Na przykład wątek żydowskiej wróżki wygląda na sztucznie doczepiony.

Słuchałem audiobooka jak zwykle znakomicie czytanego przez Tomasza Sobczaka.