One recenzja

„Żadna nie mogła powiedzieć, że jest w pełni szczęśliwa, każda miała jakieś swoje brzemię”.

Poznajemy Martę, Renatę, Basię, Annę, Jadwigę łączy je praca w bibliotece w małej miejscowości Grabów. Dzieli wychowanie, status społeczny, postrzeganie świata, przeżyte lata i życiowe doświadczenia. Każda z nich ma swoje życie, inne oczekiwania, nieustnie mierzą się z trudną, często przytłaczająca codziennością. Stopniowo otwierają się na siebie, zaczyna łączyć je coś więcej niż tylko praca. Nawiązuje się między nimi nić porozumienia, wzajemnej akceptacji i zrozumienia.

Poruszająca i trudna historia, mogłabym powiedzieć z życie wzięte. Akcja powieści toczy się swoim rytmem, wzbudza ogromne emocje i niepokój. Fabuła krąży wokół pokomplikowanych relacji międzyludzkich. Autorka pisze bardzo lekko i płynnie. Bez zbędnego słodzenia, czy upiększania. Ukazuje życie takim jakie jest, szczerze, realnie, po prostu. Bohaterowie dobrze wykreowani, postacie o bardzo różnych osobowościach i charakterach. Zwykli ludzie. Nie do wszystkich poczułam sympatię.

Powieść ukazuje zwykłe, szare życie w całej okazałości. Podejmowanie decyzji, które mają swoje konsekwencje w dalszym życiu. Od których trudno się odciąć, uwolnić, niczym jarzmo przygniatają do ziemi. Szukanie swojego miejsca na ziemi, szczęścia, brak perspektyw. Życie pod dyktando innych, bo co ludzie powiedzą. Ciągła krytyka, barak silnej woli, współuzależnienie. Dramaty rodzinne, rozgrywane w czterech ścianach, znoszenie wyzwisk, razów, przemocy psychicznej i fizycznej. Samotność, obojętność, potrzeba akceptacji. Szczera przyjaźń, która budzi się do życia stopniowo i nabiera rozpędu. Pomaga, daje siłę i motywację. Nasza ludzka mentalność i lubowanie się w osądzaniu i krytykowaniu innych. Jaki to przykre i bardzo prawdziwe.

Każdy z nas odnajdzie w tej powieści cząstkę swojego życia. Słodko-gorzka historia, która poraża swoją autentycznością, prostotą i szczerą do bólu wymową. Nie da się przejść obok niej obojętnie. Nie jest to przyjemna lektura, jest przepełniona smutkiem, goryczą, niemocą. Światełko nadziei delikatnie mruga, czy jednak dla wszystkich? Polecam :)