Opera na trzy śmierci recenzja

Kiedy mam ochotę na powieść, która dostarczy mi wielu emocji, sięgam po książkę z literatury wojennej. Jednak bardzo rzadko trafiają w moje ręce powieści, których fabuła osadzona jest w czasach powojennych. Chcąc to zmienić, zdecydowałam się sięgnąć po debiutancką powieść Sylwii Stano. „Opera na trzy śmierci” jest właśnie jedną z takich historii, której bohaterowie próbują rozpocząć nowe życie w powojennej Warszawie.

Rok 1946. W powojennej Warszawie mieszkańcy miasta próbują na nowo odbudować swoje życie. Gustawa Starewicz swoje wojenne traumy leczy alkoholem, przypadkowym seksem i śpiewem. Bieda i brak perspektyw na życie sprawiają, że z każdym dniem popada w coraz większą rozpacz. Kiedy mistrzyni opery — znana jako Baden – Baden — umiera na oczach Gusty, kobieta dostaje szansę, by zastąpić ją na występach operowych w Puszczy Białowieskiej. Gusta bez zastanowienia pakuje kostiumy i opuszcza Warszawę, by zamieszkać w wozie cyrkowym w sercu prastarego lasu. To tam zamienia się w Gustę Star i staje się królową sceny i życia.

Sylwia Stano, w swojej debiutanckiej powieści zabiera nas w podróż w czasie do powojennej Warszawy, kiedy to ludzie starają się zmierzyć z powojenną rzeczywistością. Wszędzie panuje bieda, ludziom brakuje perspektyw na życie, próbują radzić sobie z codziennością na różne sposoby, jedni zatracają się w alkoholu inni w przygodnych znajomościach. Sylwia Stano, w bardzo obrazowy sposób przedstawiła nam życie, jakie przyszło wieść ludziom po wojnie. Zaintrygowała mnie swoją powieścią od pierwszych stron, czytałam ją z ogromnym zaciekawieniem. Dużym atutem „Opery na trzy śmierci” jest połączenie powieści obyczajowej z wątkiem kryminalnym.
„Opera na trzy śmierci” o niezwykle ciekawa opowieść o życiu w powojennej Warszawie, o ludziach, którzy przeżyli piekło i dążyli do odbudowy swojego życia, to opowieść o traumach, zmaganiu się z nimi i przede wszystkim o nieustannej walce o swoje marzenia, o dążeniu do ich spełnienia. To historia, która udowadnia nam, że nigdy nie trzeba tracić wiary w lepsze jutro i nie poddawać się, tylko walczyć o to, co daje nam radość, o swoje pasje i marzenia.

Sylwia Stano swoją powieść utkała z opowieści swojej babci, Niny Stano. Czy ta historia wydarzyła się naprawdę, wiedzą tylko one. Zachęcam Was do lektury.