Opera na trzy śmierci

,, Śpiewając, zatracała się w miłości innej niż fizyczna, w myślach innych niż zagłada. Głos, który w niej wibrował i rósł, znajdował ujście w śpiewie. Chciała się zmierzyć z wielką arią".

Wspaniałą bohaterką jest tutaj Gustawa, czyli młoda kobieta, która bardzo chciała wyjechać na stypendium do Wenecji. Początkowo poznajemy ją od strony prywatnej, gdzie często podkreśla, że nie zbyt wielu pieniędzy nawet na zwykłe życie. Zarabia śpiewając, lecz i tak niewiele, kwoty są przeliczane na złotówki. Ma wielkie marzenia i ambicje, choć z braku poparcia u innych czasami chowa się za alkoholem opisując nam swój ból. To bardzo strojny język, mamy piękne ozdobniki i nietypowe porównania. Choć bohaterka odczuwa smutek, to jednak opisuje go niczym najmądrzejszą poezją. Gdyby ktoś chciał, to na każdej stronie można znaleźć wartościowe cytaty. Niby patrząc na okładkę dostrzeżemy tutaj zapowiedź śmierci, do której faktycznie dojdzie, lecz będzie owiana dość sporą tajemnicą. My poznamy ją bardziej pod kątem uczuć, przeżyć bohaterów, ich skotłowanych myśli, a niżeli pod kątem kryminału. Nie wiem jak inni, ale ja odniosłam wrażenie, że tą książkę trzeba czuć, a nie rozkładać na czynniki pierwsze. Już same opisy, kiedy czytamy o tym, że giną te śpiewaczki operowe widzimy bardziej pod kątem niepokoju Gustawy, gdyż zastanawia się czy jej osoba ma z tym coś wspólnego, czy może zwyczajnie ktoś toruje sobie drogę sam na wyższy szczebel kariery. Tutaj było nieco wątków p...

Gustawa Starewicz, zakochana w muzyce, szuka swojego miejsca w zrujnowanym wojną świecie. Wyjeżdża do Puszczy Białowieskiej, żeby móc spełniać się w tym co kocha najbardziej, czyli śpiewie operowym. Jednak nic nie jest takie proste i Gusta zostaje wypędzona w zawiłe intrygi, które prowadzą do zbrodni, tytułowych trzech śmierci…
•••
Pomysł był genialny. Osadzenie podszytej kryminałem fabuły w zrujnowanej po II wojnie światowej stolicy i Puszczy Białowieskiej to nietypowe, ale intrygujące połączenie. Liczyłam na totalny zachwyt. Niestety, nie wszystko przypadło mi w tej powieści do gustu. Akcja przez pierwsze sto stron nie jest zbyt dynamiczna. Konkretniejsze zdarzenia pojawiają się dopiero w połowie książki, choć momentami są wprowadzane dość chaotycznie. Niektóre wątki zostały zakończone dość niefortunnie, co rozdarło mi serce. Gdy nareszcie po ponad stu stronach zżyłam się z bohaterami, ku mojemu smutkowi, niektóre wątki zostały nieco zmarginalizowane…
•
Ogromnym plusem jest nawiązanie do sytuacji kobiet w przemyśle muzycznym, ale też wplatane często regionalizmy i obrazowe opisy warszawskich ruin i północnych chatek na wsi. To tworzy cały klimat.
Nie da się ukryć, że szczególnie druga połowa powieści potrafi wciągnąć. „Opera na trzy śmierci” nie jest może majstersztykiem, ale ma w sobie elementy, które warto docenić.

Muzyka była jej ocaleniem. Muzyka nie zostawiała pustki, była jak gęsty las, łapała w pajęczynę pięciolinii. Nie była żadnym celem - ona była drogą i celem w jednym.”

Tym jest muzyka dla mnie i tym była dla Gustawy Starewicz, śpiewaczki próbującej odnaleźć siebie w powojennej Warszawie. Marzyła o dźwiękach i śpiewie, które były jak oddychanie, naturalne, prawdziwe i wychodzące z głębi serca. Los nie był dla niej łaskawy. Bieda, z którą musiała się mierzyć, brak perspektyw powodowały, że zatracała się w niemocy. A żeby tego było mało musiała stanąć twarzą w twarz ze stratą, ze śmiercią, nie jednej, a trzech osób.

Wkroczyłam do tego literackiego świata pełna nadziei na niezwykłe doznania czytelnicze. Początkowo zafascynowało mnie połączenie muzyki z wątkiem kryminalnym, ale brnąc dalej miałam wrażenie, że ta muzyka, owszem była, ale słyszałam ją coraz ciszej, jakby gdzieś z oddali, jakby gdzieś ukrytą w wielkiej puszczy, do której prowadzi nas autorka. Może spowodowane to było językiem, którym posługiwała się Sylwia Stano? Nie potrafiłam do końca się w nim odnaleźć, był zupełnie inny, nietypowy, osobliwy i w moim odczuciu zawiły. Miałam wrażenie, że stoję gdzieś daleko i melodia słów mi umyka.
W moim odczuciu fabuła również była osnuta mgłą, tajemnicza, tak naprawdę ostatnie sto stron sprawiło, że wsiąknęłam w ten klimat i odnalazłam się całkowicie. Pomimo wcześniejszych zawiłości każdy tytuł rozdziału niesłychanie mnie przyciągał i powodował, że chci...

Mamy rok 1947, czyli tuż po wojnie, Warszawa nabiera życia, wszyscy chcą ją odbudować jak najszybciej by móc znów normalnie żyć. Gustawa Starewicz topi swoje traumy w alkoholu, przygodnym seksie oraz śpiewie, który jest dla niej bardzo ważny. Kobieta wraz z matką żyją w biedzie, brat niewrócił z wojny przez co matka się załamuje.Gustawa dostaje szansę wybicia się, gdy słynna diwa operowa nagle umiera. Dziewczyna nie zastanawiając się pakuje rzeczy i wyjeżdża na pustynię i zamieszkuje w wozie cygański. Tam zostaje doceniona jako śpiewaczka.Jednak ktośprzyczynia się do śmierci jej partnerki operowej, Gustawa zaczyna swoje śledztwo.

Moi drodzy tę książkę przeczytałam kawałek czasu temu, jednakzawsze, kiedyksiążka mi mocno przypadnie do gustu, staram się pisanie o niej przełożyć na później by móc po opadnięciu emocjisprawdzić, czyfaktycznie nadal mi się podoba. Jest to przepiękna opowieść o sile przyjaźni, o spełnianiu swoich marzeń w trudnych czasach, o miłości do rodzicielki orazmiłości, aletej wręcz chorobliwej, o stracie. Pani Stano napisała tę książkę dzięki opowieściom swojej babci - śpiewaczki operowej Niny Stano dzięki czemu jest ona tak realna . Przez tęksiążkę lecimy bardzo szybko, wciąga i zaciekawia a dodatkowo ten wątek kryminalny faktycznie mocno intryguje,bo jest on inny niż wszystkie. Z główną bohaterką polubiłyśmy się więc i Was zachęcam do przeczytania tej książki.

Hej hej!
Obalania stosów ciąg dalszy 😁. Premiera była trzynastego lutego 2023.
Tę książkę akurat przeczytałam przed wigilią, jednak było co robić i nie mogłam się zebrać za napisanie o niej kilku zdań.

Na początek zapytam jak minęły wam święta? Jakie macie plany na sylwestra? Może jakieś postanowienia noworoczne?

Niestety nie przypadła mi ona do gustu. Niektóre sceny były bardzo niedopracowane, pomijane w trakcie, bądź dodawane między niepasujące i nie mające ze sobą nic wspólnego akcje.
Tytułowe trzy śmierci nie były zbyt porywające i zaskakujące, przez większość stron rodziło mi się w głowie pytanie - po co?

Wspomniana w opisie powojenna Warszawa właściwie nie pojawia się zbyt często i nic nie wskazuje na miejsce akcji.

Bardzo się zawiodłam tą lekturą.
Jedno muszę przyznać - te 400 str czyta się migusiem pomimo nieciekawej treści. Przez cały czas miałam nadzieję na coś ciekawego, coś co "wyrwie mnie z butów".

Jest śpiewanie, bo w końcu o operze mowa, jest dużo seksu, libacji alkoholowych, kłamstw i intryg.
Czy ją polecam?
Osobiście nie, jednak być może znajdzie się osoba, która znajdzie w książce "to coś", tę głębię porywczości.

Nawet nie będę wam przedstawiać żadnego zarysu fabuły, bo nie jest to warte zachodu.
Lubię książki tego wydawnictwa i naprawdę większość bardzo cenię, jednak ta powieść to totalny niewypał.

Do następnego!

Gusta Starewicz wojenne traumy odreagowuje poprzez alkohol i seks. Kiedy śpiewaczka operowa nazywana Baden – Baden umiera, dostaje szanse by zastąpić ją na koncertach w Puszczy Białowieskiej. Gusta zmienia się tam i zostaje królową sceny, jednak kolejny raz styka się ze śmiercią.

“Opera na trzy śmierci” to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Przyznam szczerze, że trochę się go obawiałam. Opera to nie moje klimaty, ale no ta śmierć mnie ciągnęła.

Przy drugiej śmierci miałam drobne przeczucia, natomiast trzecia to już było dla mnie zaskoczenie.

Oczywiście nie jest to kryminał, więc nie liczcie na bardzo rozwinięty wątek kryminalny. To raczej tło do opowieści o miłości, zdradzie oraz o życiu po wojnie.

Podobało mi się również to, że z czasem o Guście dowiadujemy się trochę więcej, a przeszłość miała też duży wpływ na to jak się zachowuje. Chociaż nie ukrywam, że trochę brakuje mi większego wytłumaczenia co się stało w przeszłości.

Poza tym książkę czyta się niesamowicie szybko, nim się obejrzałam to za mną było 30, 40 stron. Trochę żałuję, że nie mam więcej czasu na czytanie, bo dużo szybciej przeczytałabym książkę.

Z chęcią sięgnę po inne książki autorki, bo naprawdę dobrze czytało mi się “Operę na trzy śmierci”.

Powiązanie zbrodni ze środowiskiem śpiewaków operowych niesie za sobą pewien dreszczyk.Dlaczego??Bo łatwo komuś nadepnąć na odcisk.
Akcja powieści toczy się w powojennej Warszawie,gdzie artystyczne środowisko odradza się po wojnie.Warto!!