Lato w Jagódce recenzja

„Lato w Jagódce” Katarzyny Michalak to opowieść o szczęściu, nadziei, miłości, ludzkiej dobroci. O tym, że trzeba mieć marzenia. Ciepła i optymistyczna powieść nie tylko na smutne dni.

Główna bohaterka Gabriela Szczęśliwa to młoda osoba, której nazwisko świetnie współgra z jej osobowością. Gabrysia bowiem – mimo że nie ma w życiu lekko – umie się cieszyć tym, co ją spotyka. Doznała w życiu wiele miłości od cioci Stefanii, choć świadomość bycia porzuconym dzieckiem raczej nie sprzyja optymistycznemu nastawieniu do świata. Jednak dzięki mądrości Stefanii, Gabrysia czuła się osoba kochaną i wartościową. Los nie obdarzył jej urodą i wielokrotnie słyszała w dzieciństwie gorzkie słowa od rówieśników, ale nauczyła się wybaczać i zdrowo reagować na to, że inni mają problem z zaakceptowaniem jej braku urody oraz jej niepełnosprawności. Nie znaczy to, że zupełnie się tym nie przejmowała – przecież jej największym marzeniem było to, żeby w tramwaju czy autobusie jej wygląd nie wywoływał dyskusji, kto powinien ustąpić jej miejsca…

Niektóre wątki powieści Katarzyny Michalak pokazują niesprawiedliwość i ludzką przebiegłość. I choć odgadnięcie tego, co się wydarzy, nie było zbyt trudne, to historia, przedstawiona prostym językiem niesie tyle życiowej mądrości i optymizmu, że czyta się ją naprawdę przyjemnie. Dzięki temu, że ludzka zgorzkniałość, mściwość i nienawiść zostały tak wyraziście skontrastowane z dobrocią i miłością, czytelnik nie ma wątpliwości, jakie wartości promuje autorka. Czytelnicy, którzy lubią książki, w których świat wartości jest jasno przedstawiony, na pewno będą zadowoleni.

„Lato w Jagódce” nie jest jednak przesłodzoną opowiastką, choć pewne wydarzenia wydają się zupełnie nierealne i bajkowe – jest nawet bogaty książę! :-) Dla mnie jest to spojrzenie na życie z perspektywy osoby niepełnosprawnej, która nie traci nadziei na to, że i do niej los się uśmiechnie.