Druga żona recenzja

Ostatnio czytam głównie książki polskich autorów, ale nie jest żadną tajemnicą, że mam słabość do zagranicznych thrillerów. Byłam trochę nimi zmęczona, często trafiałam na podobne, przewidywalne historie bez polotu, więc teraz, gdy po dłuższej przerwie wróciłam do korzeni, nie oczekiwałam fajerwerków, a zostałam bardzo miło zaskoczona.

Mam już kilka powieści Jess Ryder, ale do tej pory nie udało mi się po żadną sięgnąć, więc "Druga żona" była moim pierwszym spotkaniem z jej twórczością. Styl autorki już od pierwszych stron przypadł mi do gustu, trudno było mi się oderwać od lektury. Wydawało mi się, że w thrillerze małżeńskim wszystko już było, ale na szczęście się myliłam. Jasne, pewne motywy się powtarzają, mimo to od początku czułam potencjał w tej historii i liczyłam na to, że jej drugie dno będzie bardzo głębokie.

Zawsze mnie zastanowiało na ile jesteśmy w stanie poznać drugiego człowieka i w którym momencie uznać, że możemy komuś zaufać na tyle, by dzielić z nim życie. Trudno mi uwierzyć w miłość od pierwszego wejrzenia, nie przeczę, że czasami od początku iskrzy, ale dla mnie ma to niewiele wspólnego z uczuciami. Kompletnie nie przekonuje mnie związek taki, jaki stworzyła Lily, czyli główna bohaterka "Drugiej żony". Niezwykle szybko wyszła za znacznie starszego Edwarda, dla którego początkowo pracowała jako nauczycielka jego syna. Mężczyzna ma też dwie córki niewiele młodsze od jego nowej ukochanej, a jedna z nich szczególnie źle odnosi się do macochy. Banalny i oklepany do bólu motyw, jednak tylko pozornie.

Jestem pełna podziwu dla tego, co Jess Ryder wycisnęła z tej historii. Paradoksalnie startując z punktu doskonale znanego fanom thrillerów, dała nam wszystkim pstryczka w nos, bo udowodniła, że nie wszystko już było. Najpierw dość długo budowała napięcie, a gdy wydawało się już, że główny wątek za chwilę się rozwiąże, okazało się, że jest znacznie bardziej złożony.

"Druga żona" to wart uwagi thriller małżeński, w którym nic nie jest tak oczywiste jak się początkowo wydaje. Styl Jess Ryder sprawia, że strony same uciekają i trudno oderwać się od lektury.

Moje 7/10.