Druga żona recenzja

Autor: Jess Ryder

Wspomnienia służą nam do wracania do przeszłości. Wiele momentów jednak nie jesteśmy w stanie zapamiętać. Te mocniejsze szybciej potrafią wyryć się w naszej pamięci, bo potem one mogą wskazać nam drogę, którą możemy podążyć. Dzięki nim możemy wspominać naszych bliskich. Tych co żyją, ale ich przy nas nie ma, ale najbardziej chyba, których z nami nie ma. Nie pielęgnując wspomnień one po jakimś czasie zaczynają się zamazywać. Blakną, aż w końcu nie zostaje z nich nic.

Lily nigdy by nie pomyślała, że przyjmując pracę jako nauczycielka ośmioletniego Noaha, kiedyś zostanie jego macochą. Edward dość szybko oświadcza się kobiecie. Ona zgadza się nie widząc w tym nic złego. Dopiero po ślubie zaczyna dostrzegać jak lekkomyślnie postąpiła. Powoli zaczyna odkrywać mroczne sekrety swojego męża. Szybko okazuje się, że dużą rolę w całej tajemnicy gra mały Noah. On i jego wspomnienie, które ktoś próbuje mu zetrzeć w proch. Ale może Noaha ponosi wyobraźnia i tak naprawdę w jego domu nic złego się nie dzieje, a Lily jest po prostu przewrażliwiona?

Na samym początku nie polubiłam Lily. Wydawała mi się jakaś fałszywa. Z czasem zaczęło się to zmieniać, aż koniec końców zapałałam do niej sympatią. No chociaż dalej jakoś mam do niej lekki uraz z powodu tego, że znając kilka miesięcy mężczyznę postanowiła za niego wyjść. Okazała się mimo wszystko bardzo inteligentną, troskliwą, pomocną i dążącą do prawdy kobietą.

Bardzo także polubiłam Noaha. Ten dzieciak wprost skradł moje serce. Mimo, iż izolował się od ludzi to tak naprawdę nie była jego wina tylko ojca, który traktował go jak więźnia. Chłopiec był bardzo mądry i stawiał na swoim chociaż wszyscy próbowali go przekonać, że nie miał racji. Walczył do końca.

Co do Edwarda i jego córek… To te typy bohaterów, których nie da się polubić. No może oprócz Georgii, ale pod koniec miałam co do niej mieszane uczucia i nadal mam. Tara i Edward od pierwszych stron działali mi na nerwy.

Książka jest moim zdaniem świetnie napisana. Tajemnica goni tajemnicę i nic nie pojawia się jakby zostało urwane z choinki. Wszystko toczy się we właściwym tempie co jest dużym plusem. Fajnym pomysłem było przeplatanie rozdziałów z punktu widzenia Fran. Ją ostatecznie też jakoś polubiłam.

Samo zakończenie było rewelacyjne. Niby miałam jakieś swoje podejrzenia, które nie do końca okazały się prawdą, ale to było wow… Takiego obrotu spraw nigdy bym nie wymyśliła. Miałam już możliwość czytania książki autorki i jej styl pisania dalej jest przejrzysty i bardzo przyjemny dla oka. Książkę można pochłonąć w bardzo krótkim czasie i bardzo was zachęcam do przeczytania.