Piekielna palestra recenzja

Maurycy Wielowieyski to zmorak, zajmuje się chwytaniem saivów i zmor. Właśnie wypełnia misję, która okazuje się być o wiele bardziej kłopotliwa niż wszystkie inne dotychczas. Saiva Aleksandra Bartenjewa ucieka mu, a Maurycy w przedziwny sposób trafi z Danii do Warszawy rzędem tuneli... w kilka godzin. Kiedy Konsylium Kruków- organizacja zajmująca się porządkiem i Równowagą dowiaduje się, że zmorak poniósł klęskę postanawiają, że pomagać mu będzie Anne Olsson, również łowca zmor. Oboje mają schwytać i odesłać saivę Bartenjewa a przy okazji sprawdzić czy azyl dla wszystkich zmarłych świadomości działa tak jak należy. Doszło bowiem do niezwykłego zdarzenia, którego nie rozumie do końca nawet Konsylium Kruków.

Przyznam szczerze, że wpadłam w lekką konsternację, głównie za sprawą wielowątkowości powieści. Bo uważam, że jest to minus "Piekielnej palestry", jeden, największy. Teoretycznie wszystko powinno być przejrzyste, natomiast mnie takie konstruowanie książki zwyczajnie gubi. Znajduję jedynie wytłumaczenie w tym, że to był pomysł autora na stworzenie takiego a nie innego świata. Bo oprócz zmoraków Maurycego i Anne na plan główny wychodzi również wątek Marii Wisnowskiej i Bartenjewa, którego wcześniej wymienieni bohaterowie próbują złapać. Mieszkaniec Edenu, Tatar Ułan-Ude również jest postacią ważną zwłaszcza, że dzięki niemu strażnik tej płaszczyzny-Cicero odkrywa, że coś się dzieje, coś niekoniecznie dobrego. W niedługim czasie okazuje się, że palestra gra także pierwszorzędne skrzypce a jej przedstawiciel Elliot Mess wchodzi na piedestał z pozostałymi bohaterami.
Ramy powieści są mocno poplątane i czytając o jednym zagadnieniu wraz z kolejnym rozdziałem przeskakujemy do kolejnych wątków i innych bohaterów.
Co by jednak nie pisać o minusach "Piekielnej palestry" nie można odmówić Barcikowskiemu fantazji i rozmachu. Powieść jest długa ale rozpoczyna serię "Cień Równowagi" stąd można przypuszczać, że miałam do czynienia z wstępem. Długim ale zawsze wstępem.

Uniwersum Barcikowskiego jest bardzo duże, mieszkają w nim najbardziej rozmaite stworzenia, które choć podobne do ludzi, nie są nimi.
Wszechświat, który stworzył jest różnorodny, interesujący i nieschematyczny a to już bardzo wiele.
Bohaterowie, a jest ich sporo są nieszablonowi, barwni i mocno zarysowani. Nie ma powtarzalności przy tak dużej ilości postaci, którzy są bardzo istotnym elementem całości. Każdy ma jakąś indywidualność, spokój bądź niekończące się pokłady agresji, poczucie humoru lub nieśmiałość, wycofanie. Wszystko jest bardzo dobrze pomyślane i wykonane, przeniesione na papier. Dobry styl, bardzo fajne i świeże poczucie humoru, które mnie bawiło. Autor nie przynudza, poza paroma dygresjami na temat gwiazd drugiego planu, które są nawet zabawne natomiast merytorycznie niestety niczego nie wnoszą.

Uważam, że "Piekielna palestra" to dobra powieść fantasy którą warto przeczytać.

Książkę otrzymałam z "Klubu Recenzenta" serwisu nakanapie.pl