Oscar i Pani Róża recenzja

Książkę czytałam z przymusu, jako lekturę, więc od samego początku nie byłam do niej dobrze nastawiona. Okazała się jednak dobra i bardzo wartościowa, a do tego dała mi dużo do zrozumienia. To wzruszająca historia dziesięcioletniego Oskara, który ma nowotwór, a chemia, którą bierze, by go "poskromić" nie przynosi żadnych rezultatów. Większość swojego życia spędza w szpitalu i wie, że umrze. Nie wie, dlaczego starsi ludzie, tacy jak jego rodzice, pielęgniarki czy lekarze boją się powiedzieć mu to wprost. Poznaje starą kobietę i nazywa ją Panią Różą i ona nie jest taka jak wszyscy. Nie traktuje go, jak dziecko i odpowiada na wszystkie nawet na te najtrudniejsze pytania zadawane przez Oskara. Jest ona pielęgniarką i spędza z chłopakiem bardzo dużo czasu. Przekazuje mądrości i opowiada ciekawe historie. Oskar jest zafascynowany nimi, dowiaduje się więcej o życiu starszej kobiety i uwielbia spędzać z nią czas.

Opis książki:

CODZIENNIE PATRZ NA ŚWIAT, JAKBYŚ OGLĄDAŁ GO PO RAZ PIERWSZY.

Czy w ciągu dwunastu dni można poznać smak życia i odkryć jego najgłębszy sens? Dziesięcioletni Oskar leży w szpitalu i nie wierzy już w żadne bajki. Na jego drodze staje tajemnicza pani Róża, która ma za sobą karierę zapaśniczki i potrafi znaleźć wyjście z każdej sytuacji…

Oskar i pani Róża to najsłynniejsza powieść Érica-Emmanuela Schmitta, znakomitego francuskiego pisarza i filozofa, którego książki przetłumaczono na 35 języków. Czytelnicy na całym świecie pokochali go za niezrównaną wrażliwość i mądrość, z jaką opisuje nawet najbardziej skomplikowane emocje.

Dzięki małemu Oskarowi ponad pół miliona Polaków przekonało się, że warto cieszyć się każdą chwilą życia.

Książka porusza bardzo trudny temat, ale właśnie takich opowieści również potrzebujemy. Motywem przewodnim tutaj jest śmierć i jak się z nią uporać, by była mniejszym utrapieniem. Wiadomo, że to nie jest łatwe, a nawet nie wiadomo czy możliwe, ale Pani Róża, żeby pomóc Oskarowi, by nie myślał o śmierci postanawia zaproponować mu coś w rodzaju gry. Powiedziała, by każdy dzień liczył, jako dziesięć lat swojego życia. Oskar postanawia to zrobić i ostatnie dni swojego życia spędza robiąc rzeczy, które robią ludzie w tym wieku. Zakładanie rodziny, pierwsze całusy, zdrady. To wszystko dzieje się w kilka dni, a dla Oskara przez całe życie. Książka ma trudną tematykę i nie jednokrotnie płakałam podczas czytania jej. Jest bardzo cienka, więc myślę, że w jeden wieczór na spokojnie można się wyrobić. Polecam ją każdemu, bo dzięki niej zrozumiemy by szanować każdy dzień naszego życia i zdrowie. Powinniśmy docenić, że mamy możliwość przeżyć każdy etap naszego życia w odpowiednim czasie, bez pośpiechu, że zaraz może nam to zostać odebrane. Cieszmy się życiem, tak jak Oskar, przecież wcale nie zostało nam go tak dużo.