Perswazje recenzja

„Perswazje” to ostatnia z powieść, która wyszła spod pióra Jane Austen, angielskiej pisarki żyjącej w latach 1775-1817. Jane Austen to postać, której miłośnikom literatury nie trzeba raczej przedstawiać, to autorka takich dzieł jak: „Duma i uprzedzenie” Rozważna i romantyczna”, „Mansfield park”, „Emma”, „Opactwo Northanger”. Każdy z utworów pisarki doczekał się filmowych adaptacji, niektóre z powieści przenoszone były na ekran kilkakrotnie, a główne role przypadały w udziale gwiazdom współczesnego kina. Wspomnę choćby skromną grupę aktorów, których sama niezwykle lubię: Alan Rickman (pułkownik Brandon, „Rozważna i romantyczna”, 1995 rok), Gwyneth Paltrow (Emma, „Emma”, 1993 rok), Keira Knightley (Elizabeth Bennet, „Duma i uprzedzenie” 2005 rok), Dzieła Austen nie gościły jedynie na wielkich ekranach sal kinowych, doczekały się one adaptacji w postaci seriali. Niektóre z utworów zostały przerobione, a ich akcja została osadzona w czasach współczesnych. Oprócz wspomnianych przeze mnie dokończonych dzieł, Jane Austen stworzyła utwory, których niestety nie zdołała ukończyć przed śmiercią, są to powieści „Watsonowie” oraz „Sanditon”. Angielka była również autorką „Juvenilli” – zbioru krótkich opowiastek, wierszy i dramatów, które pisała dla rozbawienia rodziny oraz krótkiej powieści epistolarnej noszącej tytuł „Lady Susana”.

„Perswazje” to najpóźniejszy utwór Austen, tym samym wydaje się zasadne stwierdzenie, że jest to również najdojrzalsza z powieści pisarki. Główną bohaterką powieści jest dwudziestoośmioletnia, stara panna Anna Elliot, która już od pierwszych stron zyskała moją sympatię. Kobieta, która przez cały utwór wykazuje się wyjątkową rozwagą i niezwykłym opanowaniem, jest córką próżnego baroneta Williama Elliota. Annę poznajemy w momencie, w którym wraz z ojcem oraz zarozumiałą, egoistyczną starszą siostrą Elżbietą, zmuszona zostaje do opuszczenia rodzinnej posiadłości Kellynch Hall. Główna bohaterka na tle swoich bliskich przypomina diament pośród zwykłego węgla. Anna odznacza się wyjątkowymi przymiotami ducha, podczas, gdy jej rodzina to zarozumiali, egoistyczni ludzie, którzy są zdolni kochać jedynie samych siebie oraz swą wysoką pozycję społeczną.

William i Elżbieta Eliotowie żyjąc ponad stan dorobili się długów, które będą w stanie spłacić tylko jeżeli obniżą oni swe wydatki i zdecydują się na wynajem rodzinnego majątku. Dzięki namowom Anny oraz jej bliskiej przyjaciółki i opiekunki Lady Russell, sir Elliot decyduje się na przeprowadzkę do Bath oraz na wydzierżawienie swej posiadłości. Najemcami mają zostać państwo Croft, którzy jak się okazuje są krewnymi kapitana Fryderyka Wentwortha - pierwszej wielkiej miłości Anny.

Przed ośmiu laty młody i wielce obiecujący kapitan marynarki, który nie posiadał jednak znacznego majątku pokochał i oświadczył się Annie. Dwudziestolatka przyjęła oświadczyny, jednak ulegając perswazjom swej rodziny oraz panny Russell zerwała z Wenthworthem. Chociaż od zerwania minęły lata Anna obawia się ponownego spotkania z ukochanym, który niechybnie odwiedzi swych bliskich kiedy ci wprowadzą się do Kellynch Hall oraz nawiąże stosunki towarzyskie z najbliższymi sąsiadami. Anna, która w oczach rodziny ma mniejszą wartość niż przyjaciółka Elżbiety pani Clay, przez pewien czas ma pozostać u Lady Russell. Spotkanie z byłym narzeczonym wydaje się nieuniknione. Bohaterka z ulgą przyjmuje zaproszenie swej młodszej, zamężnej siostry Mary Musgrove licząc, że uda się jej uniknąć niezręcznego spotkania. Niestety kapitan Wentworth pewnego dnia składa wizytę w dworku należącym do starszych państwa Musgrove, co więcej, staje się on częstym ich gościem. Mary snuje przypuszczenia, iż kapitan pragnie poślubić jedną z córek teściów.

„Perswazje” czytałam z ogromną przyjemnością. Po twórczość Austen sięgam zawsze kiedy potrzebuję wytchnienia i odpoczynku. Zwłaszcza w momentach, w których przez dłuższy czas nie udało mi się przeczytać zajmującego utworu, i kiedy moje ostatnie lektury okazywały się nudne i nijakie. Powieści Austen są dla mnie doskonałym remedium na czytelniczą depresję, która sprawia, że na książki zajmujące moje półki patrzę ze zniechęceniem. Mimo, że doskonale wiem czego spodziewać się po powieściach Angielki, to ciągle pozostają one dla mnie subtelną i odświeżającą lekturą poprawiającą nastrój.

Utwory pisarki mają niebywałą moc przenoszenia czytelnika do świata dziewiętnastowiecznych salonów, czytając „Perswazje” dałam się zaczarować autorce. Twórczość Jane Austen jest doskonałym przykładem tego, że istnieją książki, które mimo upływu lat nie starzeją się. Spotkanie z „Perswazjami” zaliczam do niebywale udanych. Miło, w świecie zalewanym coraz większą ilością przereklamowanych bestsellerów, powrócić do klasyki.