Recenzja książki Tajemnica posiadłości w Zachusach

Książkę otrzymałem/otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Lubię kryminały w starym stylu, takie mało krwawe, z akcją toczącą się w starym domu czy nawet zamku, pełnym zakamarków i tajemnic, z narastającym napięciem i podanym na koniec rozwiązaniu zagadki, najlepiej nieoczywistym. Okładka „Tajemnicy posiadłości w Zachusach” pasuje idealnie do moich upodobań – na tle wieczornego, mocno ciemnego nieba fragment dachu domostwa z wieżyczkami, w jednym z okien strychowych zapalone światło. Aż ciągnie by wziąć do ręki i zacząć czytać.
I w zasadzie wszystkie moje podane wyżej życzenia są tu spełnione: krwi, ani innych okropności nie ma, akcja dzieje się głównie w starym, dużym domostwie, położonym na odludziu, wśród lasów i bagien, jest sporo tajemnic, napięcie narasta dość niemrawo, ale jest.
Zachęcająca jest też objętość książki, taka akurat do przeczytania w jeden wieczór.
Ale …

Książeczka ta to pamiętnik Dariusza Merkiego, pisany bez dat, tylko z podaniem dnia tygodnia i godziny poszczególnych wydarzeń. Zapewne pisał go już wcześniej, ale czytelnik ma do czynienia z opisem dwunastu kolejnych dni, poczynając od dnia pogrzebu wuja Emiliana Merkiego. W tym dniu, po otwarciu testamentu Dariusz dowiaduje się, że spadkobiercą wuja został on i jego brat bliźniak, Czesław - co jest dla nich absolutną niespodzianką, bo wuj, dopóki żył, żadnych kontaktów z nimi nie utrzymywał.
Oczywiście, spadku nie odrzucają, tylko razem z ciotką Cecylią, swoją opiekunką, przeprowadzają się do domu wuja.
Od razu przekonują się, że legendy o nim są jak najbardziej prawdziwe - nigdy dotąd nie mieli do czynienia z takim bogactwem, przeciwnie razem z ciotką byli ludźmi wręcz ubogimi. Bardzo wszyscy troje przejęci zaczynają nowe życie, które wcale nie będzie ani proste i wygodne, ani spokojne. Co chwila wręcz będą dziać się sprawy, które dla nich będą dziwne i intrygujące ...

Treść książki mogłaby się bardzo podobać, gdyby nie styl jakim jest napisana. Mam wrażenie, że jest to historia opowiedziana bardzo pospiesznie, aby nic nie przeoczyć, niczego nie zapomnieć, choć zapis musiał zostać starannie przejrzany i poprawiony, bo nie można mieć żadnych zastrzeżeń do poprawności językowej.
Wytłumaczeniem takiej formy, "po łebkach", zapisu może być fakt, że jest to tekst pisany przez dwudziestoletniego młodzieńca, którego bardziej interesują dziejące się wokół niego wydarzenia niż to, co sobie pomyśli czytelnik ...

Myślę, że jest to nienajgorsza pozycja dla młodzieży, a nawet dzieci. Brak "zawracania głowy" opisami przyrody czy głębszą charakterystyką postaci, a jednocześnie szybko biegnąca akcja to same zalety w dzisiejszym świecie ...