Tajemnica posiadłości w Zachusach

Ta książka, ten pomysł to zmarnowany potencjał według mnie. Niestety.
Kolejny raz wpada mi w ręce książeczka, nie książka, bo dla mnie 150 stron to o wiele za mało na powieść.
Opis zapowiadał tak ciekawą opowieść, że mimo iż spodziewałam się po objętości, że będzie autorka leciała "po łebkach", musiałam po nią sięgnąć.
Jakże ja się zawiodłam!
Nie dość, że czuć bardzo mocno inspiracje innymi książkami, a nawet książeczkami dziecięcymi, to rozwinięcie tego pomysłu mogło być godne miana świetnej książki. A tak? Poczułam się jak bym czytała opowiadanie na blogu kiedy to kilka, a może nawet kilkanaście lat temu czytywało się funfiki Harrego Pottera.
Według mnie nie powinna zostać wydana, ale nie mi było o tym decydować.
Strata czasu.

Po tę książkę sięgnęłam z wielkim zainteresowaniem, okładka książki i opis bardzo do tego zachęcają więc i ja się skusiłam. Jednak po przeczytaniu miałam wrażenie że czegoś tu zabrakło. Miałam niedosyt, pomysł był dobry ale coś poszło nie tak. Mogła to być naprawdę świetna powieść z dreszczykiem a tak wyszło dłuższe opowiadanie, nic więcej a szkoda.

Malutka, cieniutka książeczka stylizowana na klasyczne angielskie dzieła. Tajemnice dworku, zagadkowe książki, gdzieś z tyłu majaczy mezalians, a wszystko to opisane w bardzo prosty sposób. Nie ma klimatu ani mojego zainteresowania. Przy czytaniu ogromnie się nudziłam, bo fabuła jest o niczym.

Naprawdę nie chciałam obsmarowywać tej książki... Muszę, bo się uduszę. To dowód, że pisać każdy może, a w tych czasach więcej osób pisze książki niż je czyta...

Narratorem "powieści" czy objętościowo bardziej opowiadania jest Dariusz, jeden z dwudziestoletnich braci bliźniaków. Bracia odziedziczyli właśnie posiadłość po zmarłym wuju Emilianie, bracie matki, którego w ogóle nie widywali. Mogło być całkiem ciekawie, bo autorka miała naprawdę świetne pomysły na pociągnięcie fabuły. A dlaczego coś, a właściwie wszystko się nie udało?

Po pierwsze - objętość. Książka ma 155 stron przy małym formacie i dużej interlinii, a mogłaby mieć spokojnie więcej, gdyby pomiędzy konkretami, krótkimi dialogami i szybkimi opisami sytuacji znalazło się miejsce na opis przyrody, emocji i jakiekolwiek zbudowanie napięcia. Zamiast tego bez gry wstępnej dostajemy raz po raz suchą zagadkę i suche rozwiązanie, na które od razu można było wpaść.

Po drugie - jeśli historia jest osadzona w innym czasie, to pisząc warto byłoby się trochę skupić i od czasu do czasu poprzeć nawet tak wartościowym źródłem wiedzy, jak Wikipedia. Najpierw roześmiałam się w głos, kiedy tuż po pogrzebie dziewczyna zagadała "kiedy (...) zaprosisz mnie do gospody na tańce", bo historia brzmiała mi bardzo współcześnie. Tylko w jednym miejscu mamy wzmiankę, że rzecz dzieje się w 1888 roku. Skoro tak, to samo użycie imienia Dariusz, które w Polsce było w tamtym czasie bardzo rzadkie, oraz jego zdrobnien...

Dwaj bracia bliźniacy otrzymują w spadku po swoim wuju ogromną posiadłość na wsi. Ubodzy chłopcy odtąd żyją w dobrobycie, otoczeni służbą. Okładka książki zapowiada, że będziemy mieli do czynienia z mroczną historią. Nic bardziej mylnego. Książka jest króciutka i choć zapowiada się ciekawie jest nijaka. Niedokończone wątki, wszystko dzieje się szybko, chaotycznie. A zakończenie dziwne. Tak na prawdę niczego nie wyjaśnia. Czytając tę książkę miała wrażenie, że czytam dopiero jakiś szkic powieści. Szkoda, że temat nie został bardziej rozwinięty, bo mogłaby to być bardzo fajna powieść.

Ciężko coś napisać, by za wiele nie zdradzać z tej cieniutkiej książeczki mającej zaledwie 160 stron. Ciekawiło mnie, jakie tajemnice może zawierać tak krótka historia. Sam opis zdradza już wystarczająco. Krótko mówiąc, nie zainteresowały mnie losy bliźniaków. Przy takich gabarytach spodziewałam się wartkiej akcji, a dostałam nijaką opowiastkę rodzinną, która wydaje się być napisana na kolanie przez dziecko aspirujące do bycia pisarzem.

Poznajemy dwóch braci Dariusza i Czesława, którzy nieoczekiwanie dziedziczą majątek po wuju, z którym nie utrzymywali kontaktu. Z dnia na dzień z ludzi ubogich, stali się dość majętni z wielkim dworem i służbą. Ich nowa posiadłość skrywa jednak tajemnice, które bracia próbują rozwikłać.

Tajemnica posiadłości w Zachusach to książka całkiem ciekawa, jednak patrząc na okładkę spodziewałam się raczej mrożącego krew w żyłach thrillera. Zamiast tego otrzymałam powieść obyczajową o rodzinie z tajemnicami. Bracia podjęli się rozwiązania zagadek, jednak finał nastąpił tak gwałtownie, że czułam ogromny niedosyt. Na wiele pytań nie uzyskałam odpowiedzi, wiele rozpoczętych wątków zostało potraktowanych bardzo pobieżnie. Trudno też mi określić czasy, w których powieść miała miejsce, ale sądząc po służbie, nie są to czasy współczesne. Bohaterowie i miejsce wydają się mocno oderwani od rzeczywistości. Posiadłość do której można się dostać tylko ubłoconym po szyje, przez bagna, pensja wypłacana raz na rok, zamknięty gabinet, do którego nikt nie wchodzi – to tylko kilka absurdów. Dialogi między braćmi były mocno infantylne i sztuczne. Do rodzinnych tajemnic podeszli bardzo entuzjastycznie, jak do zagadki do rozwiązania, jak dzieci do zabawy.
Czuję ogromny niedosyt po przeczytaniu, bo według mnie sam pomysł ma duży potencjał. Autorka próbowała poruszyć trudny temat wpływu pieniędzy na człowieka, jak ich posiadanie zmienia charakter, jednak było to naprawdę p...

Sięgnęłam po tę książkę zachęcona zapowiedzią tajemnicy zawartą w krótkim opisie na okładce. Niestety podczas czytania zawiodłam się na tej powieści, a po pewnym czasie byłam już wyraźnie znudzona jej czytaniem. Nie jestem w stanie zbyt wiele powiedzieć na temat fabuły tej książki, ponieważ zdecydowanie nie jest ona zbyt rozbudowana, a obiecanych tajemnic w zasadzie prawie wcale czytelnik nie doświadczy. Autorka nie zachwyciła mnie swoim stylem pisania i w zasadzie gdyby nie to, że książka jest cieniutka i miałam nadzieję, że w końcu coś się w niej „zadzieje”, to prawdopodobnie nie przeczytałabym jej do końca. Nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia i z pewnością nie jest to pozycja, którą poleciłabym znajomym jako coś lekkiego do przeczytania. Bohaterowie niczym szczególnym się nie wyróżniają, a wydarzenia opisywane są w sposób nieciekawy i w każdej chwili czytelnik jest w stanie przewidzieć, jak zakończy się ta historia.

Pierwsze co mnie zdziwiło, gdy odebrałam przesyłkę od listonosza i ją rozpakowałam, to fakt, że książka jest malutka, miałam wrażenie, że dotarła do mnie książka w formie kieszonkowej. Dopiero później jak porównałam ją z pełno wymiarową książką okazało się, że jest raptem z centymetr mniejsza. Posiada 155 stron, co prawdopodobnie dawało to odczucie.
Super książka nie tylko dla młodzieży. Pisana lekkim stylem . Zaciekawia i nie ma się, aż ochoty przerwać czytania. Czytałam ją z zainteresowanie i nie mogłam doczekać się jej zakończenia. Wręcz pochłonęłam ja w jeden dzień. Jak najbardziej polecam.
Książkę odebrałam za punkty na stronie Czytam Pierwszy.

Już sam tytuł krzyczy: weź mnie, przeczytaj mnie!
Książka podobała mi się i będę ją polecać. :)