Czerwony śnieg recenzja

Czerwony śnieg Iana R. MacLeoda przedstawia trzy historie trójki bohaterów. Karl Haupmann był lekarzem na froncie wojny secesyjnej. Niedługo przed zakończeniem konfliktu na pobojowisku jednej z bitew natrafia na zdziczałą i zdegenerowaną postać obrabiającą zwłoki. Ezekiel Morel był restauratorem i malarzem żyjącym w Strasburgu w przeddzień rewolucji francuskiej. Spotkanie ze zjawiskowo piękną arystokratką owocuje powstaniem wstrząsającego tryptyku. Obrazy przedstawiają trzy oblicza kobiety. Jako młodą i piękną, starą i zmęczoną, ostatni natomiast to makabryczna wizja śmierci i rozkładu. Harriet „Harry” Mackenna była młodą marksistką i bojowniczką w walce z kapitalizmem. Po spowodowaniu przypadkowej śmierci zostaje wmieszana w poszukiwania tajemniczego kolekcjonera dzieł sztuki. Wszyscy oni kiedyś kimś byli. W różnych czasach i różnych miejscach. Nieoczekiwane spotkania sprawiły, że ich życia zostały całkowicie odmienione. Wypełnił je smutek, ból i niemoc. Historie, chociaż pozornie zupełnie od siebie oderwane, wzajemnie się przeplatają, a losy bohaterów łączy tajemnicza postać ukryta w cieniu oraz pragnienie odkrycia prawdy.

Spośród wymienionej trójki najciekawszym bohaterem wydaje się Karl Haupmann. Autor poświęca mu najwięcej czasu, a co za tym idzie, jego losy są najbardziej rozbudowane. Po ataku nienaturalnej bestii mężczyzna wyrywa się łapczywym szponom śmierci i sam zaczyna zmieniać się w potwora. Zachodząca w nim przemiana popycha go do odbycia wielopłaszczyznowej podróży. Wyrusza on w przeszłość śladami powracających wspomnień nienależących do niego. Przemierza on Europę i Azję, by poznać tajemnicę kryjącą się za mężczyzną, który przyczynił się do jego przemiany. Równocześnie odbywa podróż w przyszłość. Otaczający go świat pędzi nieustannie naprzód, zmienia się, a wraz z nim zmieniają się ludzie, podczas gdy sam uwięziony jest w nieśmiertelnej powłoce, ograniczony do roli obserwatora. Podąża on również tropem tajemniczej istoty odpowiedzialnej za wszystko. Pragnie zemsty i sprawiedliwości, lecz nie jest to jedyna walka, którą musi stoczyć. Kryje się w nim bowiem potwór, któremu nieustanie musi stawić czoła. Pozostali bohaterowie i ich historie, mimo że stanowią nieco mniejszą część książki, wcale nie są mniej intrygujący. Ezekiel wrzucony zostaje wprost w objęcia obezwładniającej fascynacji, natomiast Harriet przypada w udziale połączenie wszystkich elementów układanki oraz odkrycie prawdy.

Wizerunek wampira bardzo ucierpiał w ostatnich latach. W kinie grozy został niemal całkiem zapomniany. Nikt już nie sięga po jego motyw. W filmach panuje za to moda na przerażające dzieciaki. Wzorem współczesnego dziecięcia nocy stał się zagubiony przystojniak w skórzanej kurtce i opiętej koszulce, który swoją zbolałą gębą uwodzi nieszczęsne nastolatki. Teraz taki świeci w ciemności i dywaguje o wiecznej miłości. MacLeod wykonuje ukłon w bardziej klasycznym kierunku. Co prawda nie wywraca motywu do góry nogami i nie wiesza go pod sufitem. Nie tworzy niczego nowatorskiego. Stawia za to wampira ponownie na właściwiej półce. I to w niezwykle eleganckim i mrocznym stylu. Jego bohaterowie nie są potworami pragnącymi krwi i władzy. Nie użalają się nad sobą, udzielając wywiadów. To jednostki skrzywdzone, zagubione i zniszczone. Marzeniem każdego z nich było tworzenie. Karl pragnął leczyć ludzi. Wyrywać ich z objęć śmierci w takim podłym miejscu jak pole bitwy. Ezekiel chciał malować, wypuszczać spod pędzla rzeczy piękne. Hariett, chociaż z koktajlem Mołotowa w dłoni, też chciała budować lepsze jutro dla proletariatu. U MacLeoda wampiry nie są myśliwymi, a ofiarami. Zostają uwięzieni w czasie i zmuszeni do obserwowania zmieniającego się wokół nich świata. Pozbawieni dotychczasowego życia. Cierpiący, smutni i samotni.

Czerwony śnieg oprawiony jest w gęstą, ciężką i mroczną atmosferę. Ozdobiony onirycznymi wizjami, padającym śniegiem oraz ludzkim zepsuciem. Wampiry lubią czasem zatopić kły w świeżym, oddychającym jeszcze mięsku, trudno je winić, taką już mają naturę. To człowiek jednak niestrudzenie pozostaje na dobrej drodze do tytułu największego potwora. MacLeod, przemierzając z narracją kolejne epoki, nie tylko tworzy autentyczny klimat miejsca i czasu, ale w tle dokonuje prezentacji ludzkiej natury. Świat się zmienia, nadciągają nowe technologie i nowe odkrycia, ale człowiek pozostaje skory do destrukcji, bestialstwa i przemocy. Autor raczy nas eleganckim stylem, który sprawia, że zupełnie zapomina się, że Czerwony śnieg to „kolejna opowieść o wampirach”. Wodzi nas za nos, podsuwa podpowiedzi i zmusza do zaangażowania oraz powolnego odkrywania prawdy ukrytej za historią złożoną z przeplatających się opowieści. Tajemnica nie opuszcza nas nawet na chwilę, wszystko znajduje się na swoim miejscu, a wątki zostają ostatecznie zamknięte, nie pozostawiając niedosytu. Szkoda jedynie, że książka kończy się trochę za szybko i trochę zbyt chaotycznie.

RuBryka Popkulturalna ocenia 9/10

Recenzja ta została początkowo opublikowana na portalu Nerdheim.pl