Paris. Autobiografia recenzja

Jedno imię, milion znaczeń.
Dziedziczka fortuny. Skandalistka. Dziewczyna z okładek. Gwiazda reality show.
To etykiety przypisane Paris Hilton przez innych.
Artystka. Kobieta biznesu. Aktywistka. Córka. Siostra. Żona.
To role, które podejmuje sama jako w pełni świadoma kobieta.

Paris Hilton chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Każdy z nas słyszał o niej mniej lub więcej. Osobiście nigdy nie zagłębiałam się w historię Paris, życie celebrytów, szczególnie tych z zagranicy, mało mnie interesuje. Nie potrafię, więc odpowiedzieć na pytanie, co kierowało mną, że zdecydowałam się sięgnąć po jej autobiografie, jednak absolutnie tego nie żałuję.

Paris Hilton w swojej autobiografii szczerze bez koloryzowania dzieli się z nami swoimi najbardziej prywatnymi chwilami z życia. Opowiada o swoim dzieciństwie, niezdiagnozowanym ADHD, a także o burzliwym i buntowniczym życiu nastoletnim.

Sięgając po autobiografię Paris, spodziewałam się sielankowej opowieści, w której Hilton podzieli się z czytelnikami doświadczeniami w świecie mody opiewających w błyski fleszy, czy znane nazwiska. Ależ byłam zaskoczona, gdy kartkując kolejne strony coraz szczerzej, bez zbędnego owijania w bawełnę Paris opowiadała o swoich nastoletnich wybrykach, o tym, jak rodzice, myśląc, że chronią swoją córkę, umieścili ją w prywatnej instytucji zajmującej się trudną młodzieżą. Paris przeżyła tam prawie dwa lata, doświadczając poniżania i wykorzystywania seksualnego.
Co najbardziej mnie zaskoczyło, to to, że już w prologu Paris szczegółowo opowiada, jaki wypływ na jej życie miało ADHD. Zaskakujące jest również to, jak szczerze i otwarcie opowiada o swoich życiowych doświadczeniach, błędach, jakie popełniła. Czytając tę książkę, byłam nie tylko zaskoczona, ale wręcz zszokowana tym, czego w swoim życiu doświadczyła Hilton. Wydawać by się mogło, że życie w blasku fleszy opiewa tylko w miłe chwile i wydarzenia, niestety, to co widzimy w telewizji to tylko mały procent tego, czego na co dzień doświadczają celebryci i jak naprawdę wygląda ich życie poza kamerą.
„Paris. Autobiografia” nie jest łatwą lekturą. Przyznaję, że czytając, momentami czułam ogromne wzruszenie i współczucie dla Hilton.
Polecam sięgnąć po tę autobiografię, nie każdy zdobywa się na odwagę, by z całym światem podzielić się tajemnicami z życia prywatnego, a Paris to zrobiła. Myślę, że po lekturze tej książki wiele osób zmieni swoje zdanie na temat Hilton. Uważam również, że ta książka z pewnością wielu ludzi zmusi do refleksji i zastanowienia się nad własnym życiem, a kto wie, może też wielu z nas pomóc.