Wada ukryta recenzja

Thomas Pynchon jest przez wielu krytyków uznawany za czołowego pisarza amerykańskiego, ale od jakiegoś czasu podchodzę do opinii 'znawców' ze sceptycyzmem, wolałem się sam przekonać.

Na początku lektury zafascynował mnie styl, superoszczędny, prawie suchy i jednocześnie mroczny. Przywodzi na myśl Chandlera, MacDonalda czy Ellisa, czyli klasyków czarnego kryminału. I książka też na początku przypomina czarny kryminał: dzieje się zgodnie z klasyką w Kalifornii, a narratorem jest prywatny detektyw, który musi wyjaśnić zagadkę zniknięcia pewnego bogacza.

Rzecz cała dzieje się w złotych latach 70., kiedy to o AIDS jeszcze nikt nie słyszał, a antynarkotykowa krucjata Nixona miała się dopiero zacząć. Zatem nie jak u Chandlera gdzie wszyscy popijają, tutaj wszyscy ćpają, a nasz bohater, detektyw Doc, to abstynent, bo pali trawkę tylko. No i oczywiście kwitnie wolna miłość i promiskuityzm. Los Angeles pełen jest dziwnych, odjechanych typów, fajnie Pynchon pokazuje ten odlotowy światek. Próbka stylu autora: „W tej okolicy wieczory w dni powszednie nie różniły się zbytnio od weekendów, w związku z czym pełno już było pokrzykujących imprezowiczów, pijaków i surferów, ćpunów, którzy wyprawili się po coś do żarcia, facetów z miasta, pragnących zaliczyć szybki numerek ze stewardesą, a także pracujących w aż nazbyt przyziemnych miejscach facetek z miasta, które miały nadzieję, że ktoś weźmie je za stewardesy.” Ciekawe środowisko...

Niestety, od pewnego momentu robi się z książki pastisz czarnego kryminału, nie znajdziemy w niej mrocznej atmosfery Chandlera czy Ellisa, za to mamy pod dostatkiem luzu, balangi i palenia trawki. Co gorsze, akcja się gmatwa, pojawiają się coraz bardziej ekscentryczne postacie, wydaje się że im dalej w las, tym częściej autor pisał to na większym haju. Rzecz cała staje się coraz bardziej dziwaczna, surrealistyczna, postmodernistyczna, trudno strawna. W pewnym momencie zdecydowałem, że wystarczy tego dobrego, odłożyłem książkę.

Może rzeczywiście Pynchon wielkim pisarzem amerykańskim jest, a ja tylko wybrałem złą książkę, ale jakoś nie mam ochoty sięgać po następną.