Dopóki śmierć nas nie rozłączy recenzja

„(…) Życie lubi zataczać kręgi i na koniec człowiek kończy tam, gdzie zaczął.”

To jest już moje drugie spotkanie z autorką. Debiutancka powieść Chaney bardzo mi się spodobała, więc gdy ujrzałam: „Dopóki śmierć nas nie rozłączy” kilka dni temu w księgarni, od razu musiałam ją nabyć. Nie mogłam się doczekać spotkania uwielbianego przeze mnie detektywa Lorena. Liczyłam, że druga powieść tak samo mocno mnie wciągnie jak poprzednia.

W wyniku pechowego wypadku Matt Evans traci żonę. Mężczyzna twierdzi, że małżonka poślizgnęła się ze skarpy i wpadła do rzeki; są jednak świadkowie, którzy twierdzą, że mogło to wyglądać zupełnie inaczej. Sprawę prowadzą detektyw:i Spengler i Loren; niebawem oboje dokonują odkrycia, który zmienia bieg śledztwa – Matt Evans był wcześniej żonaty. Janice również zmarła, zaś głównym podejrzanym był właśnie Evans.

„Jest takie stare powiedzenie: dwie osoby mogą zachować tajemnicę, jeśli jedna z nich nie żyje.”

Pomimo tego, iż Chaney nie jest popularna w naszym kraju, zaś jej książki zbierają średnie oceny, mnie jej druga powieść bardzo się podobała. Autorka wgłębia się w zakamarki myśli bohaterów, co z dalej posuwającą się akcją stanowi niezwykłe doświadczenie.
Chwalę ją również za stworzenie nieszablonowego detektywa Lorena. Nie mamy znowu styczność z przystojnym, melancholijnym i pokiereszowanym przez kobiety detektywem, którego los doświadczył również w dzieciństwie. Loren jest specyficzny, oschły, zawsze ma na języku jakąś ciętą ripostę, którą wypala w najmniej spodziewanym momencie; do tego dochodzi fakt, że Loren jest brzydki jak zaraza, zaś jego relacje z kobietami są mocno ograniczone.

Co do fabuły, czytając pierwsze strony myślałam, że to będzie kolejna książka, napisana na kształt: „Zaginionej dziewczyny”, gdy jednak dalej brnęłam w tę historię, zdałam sobie sprawę, że historia małżeńska państwa Evans jest bardziej zawiła, pokręcona i ciężko dojrzeć tutaj ofiarę.
Powieść została dobrze napisana, zaś portrety psychologiczne bohaterów idealnie nakreślone. Autorka nadała swojej książce lekko feministyczny ton, co nie stanowiło dla mnie żadnego problemu. Chaney przez ostatnie godziny bawiła mnie i dręczyła. Dialogi były zabawne, zaś sprawa na tyle zawiła, że nie mogłam odłożyć książki, nie poznając zakończenia.
Hipnotyzująca historia z zaskakującym zwrotem akcji. Prawda nie jest tak klarowna - miałam nie lada wyzwanie, by poznać los Marie Evans.

„(…) Mówię tylko, że świat nie jest tylko biały albo czarny. (…) Nie ma też samych odcieni szarości. Są w nim wszystkie barwy tęczy, trzeba tylko otworzyć oczy.”