Piękne istoty recenzja

Zachęcona tajemniczą okładką i pochlebnymi opiniami postanowiłam zakupić ,,Piękne Istoty" i poznać kolejną historię z gatunku paranormalnego romansu. Skąd tylko marne 3 gwiazdki? Mianowicie zawiodłam się na tej książce. I to bardzo. Jeśli chodzi o akcję to prawie jej tam nie ma. Wszystko takie monotonne, łatwe do przewidzenia. Nic się nie dzieje przez 500 stron ( książka ma ok. 540). Dopiero na sam koniec, gdy jeden z głównych bohaterów Lena Duchannes ma zostać naznaczona temperatura w książce podskakuje o nikłe 5 stopni. Samo przejście na stronę zła, lub dobra jest jak mrugnięcie okiem: szybkie, gwałtowne i nie do zapamiętania. A gdyby tak autorki trochę bardziej rozwinęły swoje myśli mogłoby powstać coś zdumiewającego. Postacie w lekturze też nie powaliły mnie na kolana. Zwykłe, przeciętne osoby jakie można spotkać w każdej książce. Co się tyczy dwóch najważniejszych osób to: Lena zachowuje się śmiesznie. Udaje, że wcale nie boi się własnego cienia i wścieka się gdy ludzie traktują ją jak lalkę, którą trzeba chronić, ale z jej zachowania wynika, że sama tego chce. Ucieka od Ethana kiedy tylko jest to możliwe i cały czas mówi o swojej przemianie. Robi ona również za dobre wytłumaczenie jej dziecinnego zachowania. Ethan jest w ogóle bez smaku. Ani mądry, ani charakterny, za spokojny też nie jest. Talentów u niego nie zauważyłam, niczym się nie wyróżnia, może tylko tym, że bardzo chce uciec z Gatlin, ale jestem pewna, że gdyby miał taką możliwość nie zrobiłby tego. Poznając jego historię miałam wrażenie, jakby to wszystko było takie przymuszone, stał się on nienaturalną osobą, sztuczną i nieciekawą. Wiem, że nie wrócę nigdy do tej książki i nie przeczytam kolejnej części. Może kiedyś, w odległej przyszłości? Lektury tej raczej nie polecam. Ewentualnie, gdy przeczytacie już wszystko i nic wam nie zostanie można zabrać się za poznanie kolejnego świata pokroju fantasy.