Oprzyj swoją samotność o moją recenzja

Mam problem z tą książką. To zdecydowanie jeden z najlepszych kawałków prozy jaki trafił w moje ręce w przeciągu kilku lat. A jednocześnie od początku wiedziałem, że cała ta historia zmierza w złym kierunku. Zdarzyło Wam się kiedyś oglądać nieuchronną katastrofę? Tak jak przed laty oglądałem płonące wieże World Trade Center i po zawaleniu się pierwszej wiedziałem, że czeka nas upadek drugiej, podobnie podczas lektury książki Klary Hveberg trudno mi było w pełni delektować się jej kunsztem pisarskim, wiedząc, że kreowana przez nią historia nie może zakończyć się happy endem. Zbliżające się ból, łzy i zranienie nie pozwalały mi się odprężyć.

Nie żebym czuł się wyjątkowo stary, ale naprawdę nie spodziewałem się, że może mnie jeszcze zaskoczyć kompozycja książki. Jestem coraz bardziej wybrednym czytelnikiem, który powoli przepoczwarza się w krytyka literackiego. Trudno mnie zadowolić i coraz łatwiej przychodzi mi ferować sądy.

Kiedy zaczynałem książkę Klary Hveberg, w mojej arogancji, byłem przekonany, że mniej więcej wiem jak rozwinie się ta powieść. Jednak zamysł jaki przyświecał jej podczas komponowania „Oprzyj swoją samotność o moją” zbił mnie z pantałyku. Nie czytałem dotąd książki, która składa się z fraktali narracyjnych. Historia Rakel i Jacoba przeplata się z losami żyjącej sto lat wcześniej matematyczki i jej nauczyciela. Klara Hveberg wyjaśnia to pod koniec książki, ubierając doskonale w słowa to co czytelnik doświadcza podczas lektury. To zdecydowanie kompozycja wyższego poziomu.

A jednak mam problem z tą książką. Bo to pięknie opisana katastrofa. To jak oglądanie „Titanica” – może nas cieszyć gra aktorska, dobrze dobrane kostiumy i wyśmienita ścieżka dźwiękowa, nie zmieni to jednak faktu, że na koniec i tak cały statek pójdzie na dno.

Już od pierwszych stron wiedziałem, że główną bohaterkę czekają łzy. Trafiła na złego człowieka, który jest przez nią (czyli poniekąd przez autorkę) idealizowany. Rakel wdaje się w romans ze swoim profesorem. I nie różnica wieku jest tu największym problemem, ale to, że posiada on już rodzinę. Oczywiście obiecuje rozstać się z żoną w odpowiednim czasie. Oczywiście zapewnia Rakel o swoim uczuciu. Oczywiście nigdy nie przeżył tego, co przeżywa przy niej. Oczywiście dopiero teraz poznał czym jest prawdziwa miłość… Nic co by mogło nas zaskoczyć.

Oczywiście nie powinno nas też zaskoczyć to, że słowa Jakoba boleśnie rozmijają się z rzeczywistością. Przecież od początku wiemy, że ta historia skończy się źle. Wiemy, że Rakel przyjdzie ponieść konsekwencje wyłączenia rozumu.

A jednak chce się zapłakać, nie tyle nad nią, co razem z nią. Ukoić jej samotność. Wyciągnąć do niej rękę. Rakel jest szczera w swojej miłości. Niestety źle ulokowała swoje uczucie. Jakob niezwykle mnie irytuje w tej powieści, bo choć Rakel widzi w nim wszystko co dobre, mi trudno dostrzec coś ponad to, że jest olbrzymim dupkiem. Psuje tę historię. Psuje tę książkę.

Mimo tego, że mam ewidentny problem z tą powieścią, nie potrafię się od niej uwolnić. Choć upłynęło już sporo czasu od momentu kiedy ją przeczytałem, wciąż we mnie siedzi. Wiele zabawnych fragmentów, ale również tych, które skłaniają do pogłębionej autorefleksji. To zdecydowanie literatura z wyższej półki. Powieść, która świetnie wpisuje się w trend #slowreading. Choć żal mi Rakel i choć jestem zły na Jakoba – polecam Wam zmierzenie się z prozą Klary Hveberg. To dobry starter by zacząć przygodę z serią „Bałtyk” w ramach, której wydawnictwo Marpress wyszukuje ciekawych tytułów, które łączy to, że powstały w krajach basenu naszego morza.