Krew, którą nasiąkła recenzja

O tym, że jest to to drugi tom cyklu dowiedziałam się dopiero po kilkudziesięciu stronach książki, a wtedy było już za późno żeby ją ze spokojem odłożyć. Nie wiem jak to się stało - czy przez moje gapiostwo czy bibliotekarz źle mi podpowiedział, tak czy inaczej, stało się. Trochę żałuję bo w książce jest sporo odwołań do pierwszej części. Nie sprawia to, że Krew, którą nasiąkła jest niezrozumiała, jednak lubię czytać cykle w kolejności.

Głównym bohaterem (w odróżnieniu od większości kryminałów które ostatnio czytałam) nie jest policjant czy prywatny detektyw, a młoda prawniczka pozostająca w chwilowej niedyspozycji. Powodem jej niezbyt dobrego stanu są właśnie wydarzenia z poprzedniej książki (Burza z krańców ziemi). Rebeka, przebywająca czasowo na zwolnieniu lekarskim, za namową szefa udaje się w towarzystwie jednego z prawników z firmy, do miasteczka leżącego na północy Szwecji. W momencie, kiedy się tam pojawia od dłuższego czasu toczy się śledztwo w sprawie morderstwa miejscowej pastor. Wiedziona impulsem postanawia zostać tam chwilę dłużej i oczywiście wplątuje się w bieg wydarzeń.

Oprócz zagadki kryminalnej, autorka porusza temat równouprawnienia kobiet i mężczyzn. Zwolenniczką emancypacji kobiet, była zmarła pastor, a jej kontrowersyjne działania były odbierane niczym wkładanie przysłowiowego kija w mrowisko. Pastor poznajemy wyłącznie z relacji i wspomnień innych osób, co przy okazji daje miejsce na przedstawienie ich opinii na temat działalności duchownej.

Książka jest bardzo przemyślana i dobrze skostruowana. Autorka, świetnie oddaje klimat niedużego miasteczka, w którym znają się niemal wszyscy. Postacie są bardzo realistyczne i dobrze osadzone w powieści. Nie ma najmniejszych niekonsekwencji ich kreowaniu. Dodatkową ciekawostką są opisy z życia wilczycy z podbliskiego lasu, które odbiera się niczym świetny film przyrodniczy. Jedynym minusem dla mnie, jest mało wyrazista postać głównej bohaterki, oczekiwałam że będzie odgrywała większą rolę we wszystkich wydarzeniach. Największym plusem, jest to, że mordercę poznałam równo z bohaterami :) Nie na darmo za tę właśnie powieść Asa Larsson otrzymała w 2004 roku nagrodę za najlepszą szwedzką powieść kryminalną.