Serotonina recenzja

Opowieść o mężczyźnie, który stara się rozliczyć z swoją przeszłością oraz jakoś żyć w współczesnych czasach. A także obraz społeczeństwa, który jednocześnie bawi i przeraża czytelnika.

Na wstępie chciałabym przeprosić, jeśli coś źle zrozumiałam, ale to pierwsza książka Houellebecqa, jaką przeczytałam. Przed lekturą o tym autorze nie słyszałam praktycznie nic: dlatego też na początku byłam zszokowana, potem trochę rozbawiona, a koniec końców skończyłam zasmucona i pełna refleksji. O co chodzi w tej książce? Trochę ciężko stwierdzić. 
Mamy mężczyznę, który zmaga się z depresją, chce jakoś znaleźć sens w życiu. Nie potrafi jednak ruszyć do przodu, ciągle rozpamiętuje wszystko; ostatecznie zaś próbuje odbudować dawne relacje, z takim czy innym skutkiem. 
Na początku przyznam szczerze, że nie miałam pojęcia, o co chodzi w tej książce. Wszystko wydawało mi się być z sobą kompletnie niepowiązane, niektóre fragmenty obrzydzały mnie, inne wzbudzały histeryczny śmiech. Zakończenie jednak wgniotło mnie w fotel i zostawiło z łzami w oczach. I mimo że nadal niektórych fragmentów nie rozumiem, to książka ta długo zostanie w mojej pamięci. 
Nie wiem, czy mam ją polecić, czy też nie. To z pewnością nie jest literatura dla wszystkich. Mnie zostawiła z bardzo mieszanymi emocjami. Wydaje mi się jednak, że spróbować warto. Choćby po to, aby zobaczyć, czy pióro Houellebecqa nam się spodoba. A z tym może być naprawdę różnie.