Serotonina recenzja

Tak to jest z czytaniem Łelbeka – Nobla nie dostał (teraz to się dopiero, biedaczek, posypał), niektórzy – zwłaszcza faceci po czterdziestce (tu znacząco zakasłałem), zaczytują się nim i pogrążają w otchłaniach depresji, zaś inni, ci bardziej wrażliwi oraz mniej mizoginiczni, oburzają się i wieszają Francuza na gałęzi za część ciała, którą często opisuje w swoich książkach.
I można mówić, że to wszystko już było – samotny, majętny facet, oczytany nihilista i wieczny kontestator, maniak seksu, nieumiejący kochać i jednocześnie pozbawiony miłości własnego ojca i tak dalej, i tak dalej. A jednak „Serotonina” ma coś w sobie, to coś innego – mimo powtarzanych do znudzenia wątków – „Czy mogłem być szczęśliwy w samotności? Raczej nie. Czy w ogóle mogłem być szczęśliwy? To jedno z tych pytań, których moim zdaniem lepiej unikać” – nieustająco zaskakuje typowo houellbecqowskim poczuciem czarnego humoru i kapitalnie skrojonym tłem: główny bohater obserwuje krwawe rozróby normandzkich hodowców i łyka tabletki captoriaxu, by poczuć namiastkę szczęścia. Cieszy go hotelowy pokój, w którym można jeszcze palić, snuje się po Paryżu i zwiedza wybrzeża Francji. Oczywiście pojawiają się w jego życiu kobiety, które traktuje tak, jak to Houellebecq traktować potrafi, a wszystko to po to, by snuć rozważania o kondycji społeczeństwa, krytykować kapitalizm i zastanawiać się, czym jest szczęście, a czym miłość. Bo Serotonina to w zasadzie książka o miłości – dzięki niej, mówi Houellebecq, człowiek naprawdę żyje.
W porównaniu do innych książek francuskiego pisarza, który z pewnością zapija sukces niejakiej Annie Ernaux (Houellebecq jest przecież znanym pesymistą), „Serotonina” wyróżnia się w osaczaniu czytelnika poczuciem osamotnienia, straty i zmarnowanych szans. Dochodzimy do wniosku, że na końcu pozostaje tylko groza, pustka i nicość, ale przecież życie pełne jest także chwil wzniosłych i pięknych. By jednak to dostrzec i docenić to, co dla każdego jest najważniejsze, trzeba zejść na samo dno, ergo, trzeba przeczytać Serotoninę. Uważam ją za piękną, prawdziwą i przejmującą (i chyba jedną z lepszych książek pana na Ha) – a przede wszystkim pokracznie przewrotną. I dlatego ją polecam.