Żółć recenzja

Zanurzanie się w tej historii było jak smakowanie dobrego wina. Okładka, niczym etykieta na butelce wina, zwróciła moją uwagę i zaciekawiła. Zajrzałem. Prolog lekko musnął moje podniebienie. Im dalej wchodziłem w tę opowieść, tym wyraźniej i głębiej odczuwałem jej ciężar i smak. W moim umyśle przyjemnie zaczęło szumieć od napięcia, ciało przepełniał barwny wachlarz emocji, a serce chwytał nieprzenikniony mrok. Przestałem widzieć. Przestałem myśleć. Cały świat dookoła poszarzał i nagle znikł. Byłem tylko ja i ona – książka, w której zamknięty został ból i szaleństwo.

"Żółć", czwarta część serii Kolory zła to kolejna książka spod pióra Małgorzaty Oliwii Sobczak . Jak to bywa z książkami autorki za każdym razem, gdy zanurzam się w nich poziom adrenaliny w moim organizmie wzrasta do maksimum. Emocje sięgają zenitu rozrywając moje serce na drobne kawałki.

Cytując Błażeja, jednego z bohaterów: "Co tu się dzieje? Co tu, kurwa, się dzieje?" mogłoby to wystarczyć za całą recenzję.

Kolejny raz spotkałem się z ulubionymi bohaterami – prokuratorem Leopoldem Bilskim wraz z policjantami Pająkiem i Kitą oraz prokurator Anną Górską, z którymi przemierzałem karty tej opowieści poszukując rozwiązania kryminalnej zagadki.

I jak to bywa u Sobczak zanurzyłem się w mrocznych odmętach ludzkiego umysłu. Wpadłem w głębinę ciemnej strony człowieczeństwa – głębinę zalaną żółcią.

"Krzywdzenie kogoś, kogo kochasz, jest najwyższym wyrazem okrucieństwa", które doświadczyłem w tej opowieści. W kryminalną historię autorka po raz kolejny wplotła ogrom ważnych społecznie spraw, z którymi na co dzień, świadomie lub nie, mamy do czynienia. Ogrom fobii, przemocy fizycznej i psychicznej, stres tłumaczenia się, lęki – to tylko część trudności z jakimi muszą sobie radzić bohaterki i bohaterowie "Żółci".

"Uciekać, uciekać, uciekać, alarmował ją cały organizm". Ileż razy odczuwałem podobnie szukając sposobu rozwiązania trudnych sytuacji w jakich się znajdowałem. Nie każda i każdy potrafi "wywlec wszystkie swoje cienie na wierzch".

Książka autorki jest dla mnie jak maszyna do popcornu. Z każdą przeczytaną stroną w moim umyśle wybuchały, jak z kukurydzy popcorn, emocje, a każda z nich z inną mocą, w innym kształcie i wielkości. Doświadczałem emocji, bólu i strachu, jakich adresatami byli bohaterki i bohaterowie "Żółci". Upadałem pod ciężarem doświadczanej przemocy, szczególnie psychicznej, – która podkopywała moją samoocenę.

Jeżeli chodzi o bohaterki i bohaterów moją uwagę zwróciła jedna z nich – Halszka. Osoba, która mierząc się ze swoją fobią społeczną jako autoterapię stosuje sztukę – rzeźbi. "Gdy tworzyła, przestawała myśleć, a co najważniejsze, przestawała widzieć. Miliony bodźców, które nacodzień w nią uderzały, po prostu znikały. Cały świat szarzał, cichu. Była tylko ona. I rzeźba, w której zamykała cały swój ból. Całe swoje szaleństwo ". A do tego była synestetką, tak jakby, gdyż w synestezji chodzi o odczuwanie między zmysłowe, a ona widzi... aury - widzisz światło wokół ludzi, przede wszystkim wokół ich głów, a kolor światła ma znaczenie. Umieszczenie postaci z tego rodzaju umiejętnościami to znak rozpoznawczy Sobczak. Lubię to u niej. Za każdym razem jej książki uczą mnie czegoś nowego.

Autorka rozciągnęła przede mną ogromną ilość żółtych niteczek, pourywanych, pozornie nic nieznaczących. Nic bardziej mylnego. Każda z nich była odzwierciedleniem trudnym doświadczeń, a związane w jedną całość dawały obraz wskazujący możliwe rozwiązanie.

Po lekturze "Ja po prostu chciałem zapomnieć. Chciałem, żeby to wszystko nigdy się nie zdarzyło". Pragnąłem zanurzyć się w ciemności, marząc, by wyciszyła ona zewnętrzny świat.
Zdecydowanie polecam! Czytaj!