Recenzja książki Po trzecie dla zasady

Po trzecie dla zasady to już trzeci tom przygód odważnej Stephanie Plum. Niestety nie było mi na razie dane zapoznać się z częścią pierwszą i drugą, ale widziałam film no i każdy tytuł serii można czytać oddzielnie. Postanowiłam więc skorzystać z możliwości i zapoznać się bliżej z twórczością Janet Evanovich.

Stephanie Plum to łowca nagród. Kobieta jak każda inna: ciepła, wrażliwa, pragnąca ciepła i miłości. Kocha swojego chomika jak nikogo innego. Zajmuje się łapaniem zbiegów i zaprowadzaniem ich przed oblicze sądu. W zamian za to otrzymuje procent wpłaconej za nich kaucji. Nie jest to co prawda praca marzeń, ale z braku jakiejkolwiek innej postanowiła się tym zająć.

Tym razem na celowniku znalazł się Moses Bedemier, lepiej znany jako Wujaszek Mo. Jest on miejscową legendą, bohaterem dla miejscowej społeczności. W końcu to tylko starszy pan, który prowadzi sklep z cukierkami. Znany, lubiany i absolutnie nikt nie posądziłby go o zrobienie czegokolwiek wbrew prawu. Nie stawił się jednak w sądzie w wyznaczonym terminie, więc został przestępcą. Stephanie podejmuje się złapania go, ale nie wie, że całe społeczeństwo ją za to potępi, bo nie można ścigać kogoś, kto jest niezwykle prawym człowiekiem. Nie wiadomo jednak czemu zniknął a w tym samym czasie zaczęli ginąć w mieście handlarze narkotyków. Wszystko prowadzi do Mo, który staje się numerem jeden wszelkich rozmów.


"Kiedy w twoim samochodzie ciągle psuje się ten cholerny dinks, fryzjer ufarbuje ci włosy na pomarańczowo, a ktoś grozi śmiercią twojemu chomikowi, masz prawo stracić cierpliwość.

Czas wyciągnąć spluwę ze słoja z ciasteczkami Stephanie."



Od samego początku akcja książki po prostu mnie porwała. Stephanie zawróciła moim światem i nie wiedząc kiedy wczułam się w jej rolę - byłam łowcą nagród, ścigałam przestępców. Żyłam jej życiem. Nie sądziłam, że Janet Evanovich stworzy świat, który będzie zarówno realny jak nasz, ale też tak niesamowicie odległy. W końcu nikt nie puka co rusz do naszych drzwi szukając zbiega.

To, co spodobało mi się najbardziej to postaci. Każda z nich jest bardzo wyrazista, ma swój charakter i nie pomyliłam jej z żadną inną. Nie są to też postaci z serii "chciałbyś taki być, ale nigdy Ci się nie uda, bo to tylko fikcja". Stephanie to kobieta, której nie wszystko się udaje a nawet częściej się potyka niż osiąga sukces a babcia Mazurowa jest po prostu genialna. Staruszka, która tylko czeka, aż jej wnuczka kogoś postrzeli. Postanawia też znaleźć sobie jakieś ciacho. Co prawda znajduje, ale niekoniecznie wpisuje się on w kanony pożądania ;)

Książkę oceniam jak najbardziej na plus! Polecam ją każdemu. Niesamowicie wciągająca i zabawna historia, którą czyta się bardzo szybko. Sprawi, że zapomnicie o otaczającym Was świecie i będziecie chcieli więcej i więcej. W tej chwili tak się czuję i nie mogę się doczekać, żeby nadrobić poprzednie części i przeczytać kolejne!