Wodne obrazki 4. Podwodny świat recenzja

„Ale koniec końców, co pozostaje? Co nie ulega zmianom poprzez pokolenia? Granice przesuwają się, ofiary umierają albo czmychają, biorąc ze sobą tylko to, co pod ręką; wody powoli piętrzą się pod tamami, a to, co było, ocalało li tylko w snach i pamięci.”

Ta powieść to rozrachunek przeszłością. To piękna powieść o przemijaniu, o upływie czasu, o nieuchronności przemijania życia. Ale nie ma wydźwięku smutnego, przygnębiającego, wręcz przeciwnie. Pokazuje nam jak piękne może być życie w każdym wieku.
Udowadnia nam, że zmiany w swoim życiu można wprowadzać w każdym wieku, czy to mając dwadzieścia, czy pięćdziesiąt lat i nigdy nie jest na nie za późno. Czasu nie zatrzymamy, ale ważne, by wiedzieć co z nim zrobić i jak go wykorzystać.
To też wzruszający obraz miłości, która potrafi poczekać, potrafi wybaczać, potrafi trwać i trwać…

Bohaterką jest 52-letnia Cath, matka trójki dzieci, dwukrotna rozwódka. Po śmierci babki Georgii ma odziedziczyć jej dom. Dom, który wielokrotnie był dla niej azylem, zarówno w młodości, po śmierci matki, jak i potem w dorosłym życiu gdy leczyła tam rany po rozwodzie. Dom, z którym kojarzy się wiele wspomnień, dom, który zabiera ją na powrót w dawne czasy, czasy młodości jej babki, gdy świat był jakże inny od tego, w jakim żyje Cath, a jednak ludzie w nim żyli, byli szczęśliwi, kochali…
Odnalezione dzienniki Georgii – ta właściwie staje się obok swej wnuczki drugą bohaterką - stają się dla Cath pretekstem do rozważań nie tylko nad życiem własnej babci, dziadka, ale przede wszystkim swoim. Podróż w przeszłość uświadamia jej jak ważne jest to, co ma w teraźniejszości. Pozwala jej spojrzeć z perspektywy na siebie, na losy swojej rodziny, swoich przodków. Pozwala jej zrozumieć, jakie wybory w jej życiu były dobre, a które mniej trafione.

Dobrze, ze bohaterką jest kobieta po pięćdziesiątce, kobieta na rozdrożu, po przejściach, która w dziennikach babki znajduje wskazówkę, z której wciąż jeszcze może skorzystać, mimo iż w swoim życiu wiele już przeszła i popełniła wiele błędów. To oznacza, że w każdym wieku można zacząć od nowa, w każdej chwili swojego życia można podjąć decyzje, które całkowicie odmienią nasze losy i mimo wielu straconych szans zawsze jest nadzieja. Czasem tylko trzeba robić rzeczy naprawdę trudne, wydające się kompletnie nie do przeskoczenia a jednak będące do rozwiązania, trzeba przez nie przebrnąć.

Życie bohaterki jest doskonałym przykładem na to, iż historia zawsze zatacza koło, powraca i czasy naszych rodziców, dziadków wcale nie różnią się tak bardzo od naszych. Te nowe są po prostu bardziej urozmaicone, ozdobione nowoczesnością, rozwojem, są po prostu inne ale to nie znaczy, że gorsze lub lepsze.

Zmieniają się warunki życia, zmieniają się możliwości, obyczaje i pojęcie moralności i etykiety ale nie zmieniają się nigdy uczucia. I to, co dla nas wydaje się mało realne, czyli to, że nasi rodzice też kochali, że nasi dziadkowie też targani byli namiętnościami, przeżywali rozstania i powroty, nieszczęśliwe miłości i zdrady, to naprawdę miało miejsce. Każdy patrzy na czasy w których żyje przez pryzmat swoich potrzeb, odczuć, relacji z innymi. Dla każdego jego problemy są najważniejsze, największe, najtrudniejsze do rozwiązania. Ale czy tak jest naprawdę? Miłość od zawsze była i będzie taka sama, jej istota zostanie zachowana.

Warto sięgnąć po Podwodny Świat i zajrzeć pod powierzchnię wody, zajrzeć głąb siebie, odkryć tajemnice z przeszłości. Warto też przekonać się jak autorka postrzega związek, małżeństwo, jak prezentuje czytelnikowi jego sens i naturę i zadaje też pytanie o to, jak dobrze można poznać osobę, którą się kocha? Czy jest to w pełni możliwe, czy może zawsze skrywać będzie jakiś sekret?